Ich nazwiska są znakiem jakości i są znane nawet tym, którzy są daleko od świata sztuki. każdy z Znani malarze Był to szczególny fenomen swoich czasów. Ktoś pełni rolę pioniera, inny przyciąga swoją tajemniczością, ten inny zaskakuje tak odmiennym realizmem. Wskaźnik1 Znani Albrecht Paul Michał Anioł Edouard Michelangelo Merisi da Paul Diego Auguste Jan Henri Frida Edvard Claude René Anders Rembrandt van Leonardo da Sandro Joaquin Sorolla i Andy Vincent Van Jheronimus van Aken – Hieronim Paul Raphael sanzio Francisco de Giotto di Gustave Salvador Iwan Henri de Marc Paul Wassily Eugène Jackson Kazimierz Malewicz Jean Francois John Singer Sargent Artyści to ludzie, którzy mogą rozmawiać ze społeczeństwem językiem obrazów i form wizualnych. Jednak jego popularność i znaczenie nie wydaje się w ogóle zależeć od samego talentu. Kim byli najsłynniejsi malarze w historii? Albrecht dürer Niemiecki malarz Albrecht Dürer (Albrecht Dürer) był jednym z pierwszych, którzy podeszli do perspektywy centralnej i wybrał wysoce schematyczną strukturę obrazu i symboliczne przedstawienia swoich obrazów, takich jak Festiwal Różańcowy. Jego autoportret jest znany na całym świecie. Połyskujące loki i iluzja tkaniny jej płaszcza wciąż zadziwiają miliony ludzi. Oprócz malarstwa wykonał liczne rysunki i akwarele natury, Młody Zając. Swój przełom jako artysta zawdzięcza jednak drzeworytom i miedziorytom, które jako ilustracje książkowe były rozpowszechniane w całej Europie. Paul Gauguin Paul Gauguin urodził się w Paryżu w 1848 roku. Jest jednym z najbardziej egzotycznych znanych francuskich malarzy. Przed emigracją do Polinezji Francuskiej, gdzie pozostał do śmierci, był jednym z wielkich malarzy szkoły Pont-Aven. Jego styl inspirowany jest impresjonizmem i japońską grafiką, a jego duże obrazy są obecnie wystawiane w największych muzeach, takich jak Musée d'Orsay. Słynny malarz zmarł na Markizach w 1903 roku. Michelangelo buonarrotti Michelangelo, a właściwie Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, urodził się w Caprese w 1475 roku i zmarł w Rzymie w 1564 roku. Uważany jest za część włoskiego renesansu, chociaż to on ukształtował tę epokę. Artysta jest szczególnie znany ze swoich dzieł religijnych, zwłaszcza oczywiście z malarstwa na suficie Kaplicy Sykstyńskiej. Następnie jego technika i styl zostają ponownie podjęte, dając początek manieryzmowi. W epoce renesansu zamiast wiecznego potępienia do głosu doszło piękno stworzenia. Poświęcił się temu także znany za życia Miguel Ángel Buonarroti. Połączył wiedzę anatomiczną z umiłowaniem perfekcji. Sam Papież zamówił gigantyczne malowidło na suficie przedstawiające stworzenie świata dla Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Chyba najbardziej znanym motywem na świecie jest Stworzenie Adama, w którym Adam zostaje ożywiony za dotknięciem palców Bożych. Michał Anioł również zdołał zrobić to samo jako rzeźbiarz, będąc w stanie ożywić twarde marmurowe bloki. Jak odważnie wyglądający młodzieniec David, który oferuje gigantycznemu Goliatowi kędzierzawe czoło. Jako rywal Leonarda da Vinci, Michał Anioł był również uważany za człowieka renesansu ze względu na swoje umiejętności w rzeźbie, malarstwie i poezji. Jego wpływ i wkład w rozwój sztuki zachodniej jest do tej pory niespotykany. Edouard Manet Jego znany obraz „Śniadanie na trawie” jest dziś znany na całym świecie. Ojciec Edouarda Maneta rzeczywiście chciał, aby studiował prawo, ale Manet odmówił i zaczął studiować malarstwo u Thomasa Couture'a. Wyznacza standardy w ruchu impresjonistycznym, przede wszystkim poprzez motywy, które wybiera do malowania: portrety, pejzaże, martwe natury czy paryskie życie. Choć otaczał się intelektualistami (jak Émile Zola czy Charles Baudelaire), to jego współcześni długo go krytykowali. Jego droga twórcza, jak przystało na drogę prawdziwego artysty, nie należała do najprostszych: jego obrazy budziły kontrowersje i skandale, w latach 1860. XIX wieku wystawiany był w tzw. Sali Wygnańców. Była to wystawa alternatywna dla artystów, którzy nie zostali przyjęci na oficjalnym Salonie w Paryżu. Taki był los jego pracy Olimpia, która zszokowała publiczność. Pisali, że bohaterka płótna patrzy na widza z takim wyzywającym okiem i trzyma ją za lewą rękę, jakby trzymała w tej ręce torbę, a sama kobieta głęboko nie dba o to, co o niej myślą. Obraz uznano za zbyt płaski, a jego fabułę wulgarną. Kto by pomyślał, że po stu pięćdziesięciu latach to płótno stanie się jednym z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Michelangelo Merisi da Caravaggio Włoski artysta baroku Caravaggio jest niewątpliwie jednym z najsłynniejszych malarzy wszech czasów. Jego arcydzieła, takie jak powołanie św. Mateusza, charakteryzują się silnymi kontrastami światła/ciemności i często tematycznie dotyczą scen religijnych lub alegorycznych, a jednocześnie dość brutalnych: od biczowania Chrystusa po Judytę, która stanowczo odcięła głowę Holofernesowi. . Znalazł wielu następców, takich jak równie utalentowana, ale mniej znana malarka Artemisia Lomi Gentileschi. Zerwał z tradycją renesansowych artystów, którym przyświecał piękny ideał. Jego modelami nie były druhny, ale protestujący i pijacy z brudnymi stopami. Ten nowy styl był prowokacyjny i spotkał się z dużym uznaniem. Inspiruje się nim wielu artystów (jak wspomniano, także Rembrandt), więc wyłania się z niego jego własny styl, który nosi jego imię: Caravaggism. Jego obrazy, czasem bardzo realistyczne, ukształtowały jego współczesnych i przyszłe pokolenia. Paul Cézanne Paul Cézanne (1839-1906) jest znany wielu jako ojciec nowoczesnego malarstwa, chociaż w rzeczywistości rozpoczął karierę jako bankier. Wreszcie w Paryżu do głosu dochodzi jego malarski talent i szuka swojego miejsca w artystycznym świecie. Paul Cézanne jest najbardziej znany ze swoich pejzaży przedstawiających Aix-en-Provence, w którym spędził dzieciństwo. Pochodzący z Aix-en-Provence Paul Cézanne wyróżnia się jako jeden z największych współczesnych artystów. Jego sztuka stanowi łącznik między bardziej tradycyjnymi stylami XIV wieku a bardziej awangardowymi stylami XX wieku. Będąc częścią ruchu postimpresjonistycznego, wypracował własny styl i wywarł wpływ, obok wielu współczesnych artystów, na rozwój kolejnych nurtów. Jego podejście do obrazowego przedstawiania opiera się na konstruktywnej metodzie, polegającej na łączeniu płaszczyzn obiektów w zestaw o wielkiej pełni. Jego pomysł został później podjęty przez Picassa i Braque'a. Sam Cézanne inspirował się francuskimi malarzami impresjonistycznymi, starając się widzieć przedmioty jako zestaw kształtów. Trzyma się zarówno wizualnej percepcji swojej pracy, jak i poruszanego tematu. Malując kilkakrotnie ten sam temat (jabłka, pomarańcze, góry) artysta doskonali swoją technikę. Przestudiuj wpływ światła i perspektywy, obserwując, jak wyróżniają się różne aspekty obiektów. Są one odwzorowywane przez kolorowe płaszczyzny, które ujawniają geometryczne komponenty obiektów. Oddzielając formę poprzez grę abstrakcji, malarz stara się uchwycić zmianę, jakiej doświadczają obiekty w stosunku do ich konfiguracji w przestrzeni. Rewolucyjne idee Cézanne'a w sposobie traktowania podmiotu i pośrednika, jakim jest artysta, wpłyną na ekspresjonistów, kubistów, a nawet futurystów. Diego Velazquez Las Meninas to jeden z najbardziej znanych obrazów w historii sztuki i arcydzieło Velázqueza. Diego Velázquez namalował córkę Filipa IV z jej dziewicami i uwiecznił się na skraju obrazu jako nadworny malarz hiszpańskiej rodziny królewskiej. Przedstawił papieża, a nawet nadał godności nadwornym krasnoludom. Nawet w swojej sztuce The Surrender of Breda zademonstrował umiejętności dyplomatyczne. Zamiast zwycięstwa wojsk hiszpańskich nad Holandią, pokazuje przyjazne przekazanie kluczy do miasta. W jego kompozycjach zdarza się również, że grzbiet konia jest wyciągnięty w kierunku widza, jakby był naocznym świadkiem sceny. Widać to szczególnie pięknie na zdjęciu obracającego się koła w jego obrazie Bajka o Arachne, lepiej znanym jako Prządki. Auguste Renoir Auguste Renoir (1841-1919), którego pełne nazwisko brzmiało Pierre-Auguste Renoir, jest podziwianym za swoje prace malarzem od końca XIX wieku. Pierwotnie można go przypisać ruchowi impresjonistycznemu, ale odszedł od niego i maluje coraz bardziej realistyczne obrazy. Akty, portrety, pejzaże, a nawet martwe natury: Renoir jest utalentowanym i wszechstronnym malarzem, który nie pozwala sobie na przerwę. Nawet w ostatnich latach swojego życia, kiedy cierpiał na ciężki reumatyzm i nie mógł już poruszać wieloma częściami swojego ciała, kontynuował malowanie, przypinając pędzle do nadgarstków. Francuski artysta znany jest z przedstawiania kobiecej zmysłowości i kultu piękna. Jednym z jego najsłynniejszych dzieł jest Taniec w Moulin de la Galette (1876), który w typowy dla impresjonistów sposób oddaje istotę imprezy plenerowej w paryski niedzielny wieczór, podczas którego mieszkańcy miasta mogli pić, tańczyć, rozmawiać i baw się dobrze. Jego późniejsze prace preferują tradycyjne tematy, portrety czy kompozycje figuratywne. Mimo tych zmian Renoir pozostaje wierny przedstawieniu aktu. Jej bardzo zmysłowe podejście do kobiecości inspirowane jest Rubensem. Koniec jego kariery wyznaczy dość płodna produkcja aktów kobiecych. Zmiana motywu jest odpowiedzią na zmianę stylu. Jan Vermeer W XVII wieku, tak zwanym Złotym Wieku, handel dziełami sztuki kwitł na północy Holandii. Malarze tacy jak Rembrandt, Van Delft i Jan Vermeer (Johannes Vermeer) stali się popularnymi portrecistami. Ten ostatni potrafił zadziwić widzów swoją dziewczyną z perłą. W 2003 roku ukazał się nawet film oparty na jego tajemniczym portrecie. Obrazy, takie jak panowie i panie pijące wino, czy szeroko dyskutowana alegoria malarstwa, można dziś postrzegać jako historyczne świadectwa ubioru i świata ludzi. Nie chodzi tylko o jasne i jasne kolory, ale przede wszystkim o dbałość o szczegóły i skupienie na codzienności. Wydarzenia historyczne musiały dzielić obraz z normalnymi ludźmi, rzemieślnikami, pokojówkami, a nawet pijakami. Jan Vermeer był kolejnym holenderskim malarzem, który specjalizował się w przedstawianiu wnętrz domów o niskich dochodach i życia mieszczańskiego. Chociaż nie został rozpoznany za życia, jego dzieło zostało ponownie odkryte w 1860 roku. Później niektóre jego obrazy zostały błędnie przypisane innym artystom, ale prawdziwego autora wkrótce zidentyfikowano dzięki żmudnej pracy badaczy i historyków sztuki. Do tej pory znane są trzydzieści cztery prace, należące do pędzla Vermeera. Najsłynniejszym z jego obrazów jest „Dziewczyna z perłą” (1665). Obraz przyciąga czujne i niespokojne spojrzenie dziewczyny ubranej w dziwne stroje, a także duży błyszczący kolczyk, który zwykle uważany jest za perłę. Henri Matisse Henri Matisse urodził się na południu Francji w 1869 roku. Właściwie powinien był przejąć gospodarstwo rodziców, ale Matisse zdecydował się studiować prawo w Paryżu. W 1889 pracował przez krótki czas jako asystent prawny, jednocześnie uczęszczając na poranne zajęcia z rysunku w École Quentin de la Cour. W 1890 naprawdę zaczął malować i chciał przygotować się do egzaminu wstępnego do École des Beaux-Arts, ale go nie zdał. Matisse spędził lato 1905 z André Derainem i razem opracowali nowy styl, który przeszedł do historii sztuki jako fowizm. Frida Kahlo Kobiety, które pracowały jako artystki, to głównie postacie z marginesu w starszych podręcznikach. Jedną, która dostała się do męskiej domeny, jest Frida Kahlo. Meksykanka znana jest z żywych i kolorowych autoportretów. Jego obrazy z pasją i emocjami mówią o bólu i sile woli. Swoje traumatyczne przeżycia przetworzyła w swoich obrazach, poważny wypadek autobusowy (El pilar roto), poronienia i ból serca (Las dos Fridas) z mężem Diego Riverą. Feministki sławią je za przedstawianie ich kobiecych doświadczeń. W swoim kraju pochodzenia jest ikoną, która przeniosła lokalną kulturę do Europy. Tam znalazł wielki podziw wśród surrealistycznej grupy skupionej wokół André Bretona. Niektóre z jego najsłynniejszych prac to Autoportret z cierniowym naszyjnikiem i kolibrem (1940). Są najbardziej godne uwagi jako przykład swobodnego używania symboliki. Kolczasty kołnierz i martwy koliber mogły symbolizować jej wewnętrzną agonię. Edvard Munch Edvard Munch urodził się w Loten w Hedmark w Norwegii w 1863 roku i zmarł w Oslo w 1944 roku. Jest jednym ze słynnych współczesnych malarzy i uważany jest za pioniera ekspresjonistycznego kierunku malarstwa w erze sztuki współczesnej. Jest znany ze swoich motywów i niuansów psychologicznych, na które duży wpływ miała symbolika XIX wieku. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na niemiecki ekspresjonizm na początku XX wieku. Artysta Edvard Munch znany jest poza światem sztuki przede wszystkim ze swojego obrazu „Krzyk”. W rzeczywistości jest to jednak seria różnych obrazów przedstawiających ten sam motyw. Krzyk (1893-1910) ma cztery oddzielne wersje w dwóch różnych wersjach: olejnej i pastelowej. Obraz jest niezwykle bolesny i surowy, ale mimo to gustowny w kolorze, i jest przedstawiony jako bardzo prosta twarz ze skamieniałymi emocjami na jasnym pomarańczowym został namalowany po tym, jak Munch wrócił pewnej nocy do domu i odwrócił się: czerwony zachód słońca on zobaczyłem go zaskoczył. Droga powrotna Muncha wiodła przez rzeźnię i szpital dla psychicznie chorych, w którym przebywała siostra artysty. Współcześni pisali, że jęki pacjentów i krzyki martwych zwierząt były nie do zniesienia. Uważa się, że Krzyk stał się dla sztuki XX wieku rodzajem przepowiedni, przesiąkniętej motywami samotności, rozpaczy i egzystencjalnego koszmaru. Wizerunek lub motyw „Krzyk” Edvarda Muncha był wielokrotnie podejmowany, prawdopodobnie także do maski znanej serii filmów „Krzyk”. W związku z tym istnieją również różne przedmioty merchandisingowe, które prawdopodobnie są dziś lepiej znane niż sam artysta. Claude Monet Renoir, Degas, Cezanne, Manet, Pissarro, a przede wszystkim Monet należą do najsłynniejszych malarzy na świecie. Impresjonistyczny styl artystyczny Moneta daje nazwę nowemu ruchowi artystycznemu początku XIX wieku, tak zwanemu „impresjonizmowi”. W jego pracach na pierwszym planie zawsze znajdowały się naturalne pejzaże, barwa i wrażenia świetlne. Wpłynęło to również na impulsywny styl malowania i dotykową aplikację farby. Claude Monet, często określany jako jeden z twórców impresjonizmu, był francuskim malarzem i jednym z najbardziej błyskotliwych i utalentowanych pionierów francuskiego ruchu impresjonistycznego. W rzeczywistości sam termin „impresjonizm” został przyjęty po przedstawieniu przez niego pracy zatytułowanej „Impresja, wschodzące słońce”. Monet jest uważany za najwybitniejszego przedstawiciela impresjonizmu. Stylowi temu poświęcił się przez całe życie, gdzie głównymi bohaterami są światło i kolor, linie znikają, a cienie mogą być niebieskie. Jego Katedra w Rouen pokazuje, jak zmienia się obiekt, gdy patrzy się na niego przez promienie słoneczne. Katedra drży, żyje w promieniach. Monet dużo eksperymentował z pociągnięciami, aby oddać nie tyle naturę, ile wrażenie, jakie ona wywiera i właśnie w tym dostrzegł najbardziej znanym dziełem jest Les nymphéas (Lilie wodne) cykl dwustu pięćdziesięciu obrazów reprezentujących ogród w domu francuskiego artysty w Giverny we Francji. Cykl ten był głównym kierunkiem twórczości artysty przez ostatnie trzydzieści lat jego życia. Wiele obrazów, takich jak słynne lilie wodne, śniadanie na wsi lub widok katedry w Rouen, można zobaczyć tylko z daleka, gdy poszczególne punkty koloru w oku tworzą obraz. Urodził się w Paryżu w 1840 r., zmarł w Giverny w 1926 r. René Magritte René Magritte był belgijskim malarzem surrealistą znanym z używania przedmiotów gospodarstwa domowego, aby przekazać swoje bogato zdobione postrzeganie codziennego świata. Znany był również z tworzenia prac, które skłaniają widza do myślenia, zachęcając go do zerwania z przyjętymi z góry wyobrażeniami o rzeczywistości. Jednym z jego słynnych dzieł, które trzyma się tej zasady, jest Zdrada obrazów (928-1929), czyli fajka z napisem „Ceci n'est pas une pipe” (To nie jest fajka). I tak naprawdę nie jest to fajka tylko dlatego, że jest tylko jej obrazem. Ta technika i styl zmieniania tego, co znamy jako rzeczywistość, były wspólne dla wszystkich jego prac i pomysłów. Edgar Degas Edgar Degas (1834 – 1917) początkowo studiował prawo na życzenie ojca, ale później powrócił do swojej wielkiej miłości: malarstwa. Malarstwa nie uczył się na kursie malarstwa w szkole artystycznej, ale kopiując wielkie dzieła Luwru. Co do zasady jest zaliczany do ruchu sztuki impresjonistycznej, ale ta klasyfikacja pozostaje kontrowersyjna. Nie podąża za wszystkimi cechami tego nurtu, ale pozwala sobie na awangardowe swobody. Malarz jest szczególnie znany ze swoich portretów i scen tanecznych. Pablo Picasso „Nie każdy potrafi malować jak Picasso” to znane powiedzenie. Malarz, który urodził się w Hiszpanii, jako młody człowiek wyjechał do Paryża i rozwinął zamiłowanie do fowizmu poprzez związek z Matisse'em. Oznaczało to wycofanie czystych i mocnych kształtów i kolorów. Jego pierwsza taka praca, Les Demoiselles d'Avignon, jest dziś znana na całym świecie. Na początku nawet jego przyjaciele nie mogli zrozumieć głębszego znaczenia tego. Hiszpański artysta prowadził twórcze życie, stając się później jednym z najbardziej wpływowych znanych malarzy XX wieku. Nie tylko malował obrazy, ale był także rzeźbiarzem, poetą, dramatopisarzem. A wszystko to na domiar wielu innych zajęć. Ten słynny pan kobiet zasłynął nie tylko częstą zmianą muz, ale także częstą zmianą kierunków artystycznych. Na początku XX wieku stworzył wiele prac w „stylu afrykańskim”, kiedy zamiast twarzy malował maski egzotycznych plemion, potem był kubizm, a także abstrakcjonizm i surrealizm. Zwieńczeniem jego twórczości jest Guernica, poświęcona zniszczonemu wojną miastu, symbolowi cierpienia i barbarzyństwa. To właśnie Picasso wpadł na pomysł łączenia w portretach pełnej twarzy i profilu, dzielenia obiektów na proste figury, łączenia ich w niesamowite kształty. Zmienił cały pejzaż plastyczny, wzbogacając go o rewolucyjne idee, podobnie jak Cézanne zaczął używać koloru jako formy (kubizmu), W 1970 roku dzieło zostało użyte w proteście przeciwko wojnie w Wietnamie i, podobnie jak gołąb pokoju Picassa, który zaprojektował na Światowy Kongres Pokoju w Paryżu w 1949 roku, pozostawił ślad wieczności. Znany malarz za życia był znany na całym świecie, jednak nie zdobył pośmiertnego uznania, na jakie zasługiwał. Anders Zorn Anders Zorn to szwedzki malarz i grawer urodzony w Mora. Studiował w Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuk w Sztokholmie w Szwecji w latach 1875-1880. W 1880 roku Anders Zorn odsłonił podczas wystawy portret zrozpaczonego chłopca, co zapoczątkowało jego karierę i doprowadziło do wielu zamówień. Odniósł międzynarodowy sukces i stał się jednym z najbardziej cenionych portrecistów swoich czasów. Na przełomie XIX i XX wieku sukces Andersa Zorna dorównywał sukcesom najsłynniejszych artystów jego czasów, w tym Johna Singera Sargenta. Wśród jego modeli są trzej prezydenci USA: Grover Cleveland, William Taft (portret do dziś w Białym Domu) i wreszcie Theodore Roosevelt w formie drukowanej. Anders Zorn słynie również z plenerowych nagich obrazów i żywych przedstawień wody. Niektóre z jego najważniejszych dzieł można zobaczyć w Muzeum Narodowym (Narodowe Muzeum Sztuk Pięknych) w Sztokholmie. Wśród nich jest Taniec św. Jana (1897), występ tancerzy w wieczornym świetle wiejskiego święta św. Jana. Dlatego należy do słynnych malarzy amerykańskich. Rembrandt van Rijn Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606 – 1669) to holenderski artysta epoki baroku. Jego dzieło w XVII wieku przypadło na Złoty Wiek Niderlandów. Swoją serię autoportretów ukształtował świat sztuki. Szczególnie zainspirował go jasny i ciemny obraz Caravaggia, który nadaje swojemu obrazowi szczególne kontrasty. Ze względu na swoją wszechstronność jest powszechnie uważany za największego artystę wizualnego w historii sztuki. Jego wszechstronność pozwoliła mu malować wszystko, od pejzaży i portretów po wydarzenia historyczne i sceny biblijne. Jedno z jego najpopularniejszych dzieł, Straż nocna (1642), znajduje się obecnie w Państwowym Muzeum w Amsterdamie. Obraz ma szczególne cechy, które go wyróżniają: wielkość, wspólną dla nas w portrecie wojskowym grę ruchu oraz wykorzystanie światła i cienia, w czym słynny malarz był szczególnie zręczny. Rembrandt przedstawiał świat takim, jaki jest, bez upiększeń i lakierów, ale robił to bardzo mentalnie. Na płótnach Rembrandta panuje zmierzch, z którego wyłaniają się postacie rozświetlone złotym światłem. Piękna w swojej naturalności, co widać u bohaterów jego obrazu „Żydowska panna młoda”. Los największego holenderskiego malarza jest jak trampolina: od zapomnienia do bogactwa i popularności, by upaść i umrzeć w biedzie. Współcześni go nie rozumieli; Rembrandt reprezentował ludzkie uczucia i przeżycia, co wcale nie było modne, ale dziś jest jednym z najsłynniejszych malarzy na świecie. Leonardo da Vinci Kiedy pojawia się imię Leonardo Da Vinci, myśli się bezpośrednio o Mona Lisie. Dziś jest to prawdopodobnie najsłynniejszy portret na świecie. Kobieta o tajemniczym uśmiechu, utożsamiana z Lisą del Giocondo (żoną Giocondo), prowokuje do wielokrotnych dyskusji i inspiruje wyobraźnię filmowców. Swoimi badaniami anatomicznymi i rysunkami techniki broni był nawet w stanie zainspirować najpotężniejszego człowieka swoich czasów, księcia Mediolanu Ludovico Sforzę, i pozyskać go jako patrona. Obrazy takie jak Dziewica na Skale czy Dama z gronostajem pokazują, że preferuje ostrożne spojrzenie na kobiety i umiejętne posługiwanie się kolorami. Dopiero podczas Ostatniej Wieczerzy powinien malować na mokrym tynku. Kolory malowideł byłyby po wyschnięciu jaśniejsze, ale bardziej stabilne. To powiedziawszy, jest to wspaniałe świadectwo jego mistrzowskiego wykorzystania perspektywy centralnej. Leonardo da Vinci był malarzem, rzeźbiarzem, matematykiem i wynalazcą, który zajmował się również badaniami w dziedzinie architektury, nauki, muzyki, inżynierii, astronomii, geologii i wielu innych dziedzin. Dlatego otrzymał miano „Człowieka Renesansu”, gdyż posiadał wiedzę z niemal wszystkich dostępnych wówczas dziedzin. Dzięki jego obrazom malarstwo światowe osiągnęło nowy poziom jakości. Zbliżył się do realizmu, rozumienia praw perspektywy i rozumienia budowy anatomicznej człowieka. Reprezentował idealne proporcje na rysunku „Człowiek witruwiański”. Dziś uważany jest zarówno za arcydzieło artystyczne, jak i dzieło naukowe. Jest zdecydowanie jednym z najsłynniejszych malarzy renesansu. Sandro Botticelli Sandro Di Mariano Filipepi, lub po prostu nazywany Botticelli, był włoskim malarzem urodzonym w 1445 i zmarłym w 1510. Botticelli początkowo był złotą patelnią, ale później nauczył się malować w różnych pracowniach włoskich artystów. W 1481 otrzymał zlecenie od papieża Sykstusa IV do dekoracji Kaplicy Sykstyńskiej. Wraz z Cosimo Rossellim, Domenico Ghirlandaio i Perugino Botticelli następnie ukształtował historię włoskiego malarstwa. Jego prace są codziennie podziwiane przez tysiące zwiedzających. Joaquin Sorolla i Bastida Joaquín Sorolla y Bastida to urodzony w Walencji hiszpański malarz, który wyróżnia się w malowaniu portretów, a także pejzaży swojego rodzinnego kraju, zwłaszcza wybrzeża, którego światło i ludzka obecność odgrywają uprzywilejowaną rolę. Wyjazd do Paryża w 1894 roku zetknął go z malarstwem impresjonistycznym i spowodował rewolucję w jego stylu. W najbardziej typowym dla Sorolli stylu projekt techniczny jest wówczas impresjonistyczny i charakteryzuje się obecnością postaci ludzkiej, dzieci, kobiet w sukienkach, na tle plaży lub krajobrazu, gdzie refleksy, cienie, przezroczystości, intensywność światło i kolor obrazu odgrywają fundamentalną rolę we wzmacnianiu obiektów. Joaquín Sorolla jest bardzo aktywnym artystą, który namalował także wiele portretów hiszpańskich osobowości. Jego przyjemny i łatwy styl pozwala mu otrzymywać niekończące się prośby, dzięki czemu cieszy się wygodną pozycją towarzyską. Jego sława przekroczyła granice Hiszpanii i rozprzestrzeniła się w całej Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie kilkakrotnie wystawiał. Na przełomie wieków Sorolla został uznany za jednego z najwybitniejszych żyjących znanych malarzy w świecie zachodnim, otrzymując liczne złote medale na kilku ważnych międzynarodowych wystawach. Wiele jego prac jest wystawianych w Muzeum Sorolla w Madrycie, gdzie poświęcona jest mu wystawa. Andy Warhol Andy Warhol był amerykańskim artystą wizualnym, najbardziej znanym ze swojego stylu zwanego Pop Art. W swoich pracach badał relacje między czarującym przemysłem filmowym, reklamą, kulturą popularną i ekspresją artystyczną. Warhol stoi na czele słynnych malarzy kultury masowej. Jego najsłynniejszym dziełem są puszki z zupą Campbella (1962), które składają się z 32 sztuk, każda o wysokości 51 centymetrów i szerokości 41 centymetrów. Każdy z elementów można uznać za osobny obraz. Zindywidualizowane prace zostały wykonane przy użyciu półautomatycznego sitodruku, co w znacznym stopniu przyczyniło się do rozwoju pop-artu i konwergencji kultury popularnej ze sztuką wizualną, jaką znamy dzisiaj. Andy Warhol stworzył dziesiątki dzieł i był jednym z czołowych handlarzy kulturą lat 50-tych. Jednak w świadomości masowej prawie na pewno pozostanie autorem płócien z odtworzonymi identycznymi przedmiotami: w jednym przypadku takim obiektem była puszka zupy pomidorowej w puszkach, a w drugim symbolem seksu lat XNUMX i symbol seksistowskiej ery Hollywood, Marilyn Monroe. Vincent Van Gogh Vincent Van Gogh jest jednym z najbardziej znanych malarzy, co jest zdumiewające, ponieważ jego ekspresyjny i emocjonalny styl malowania nie budził w swoim czasie entuzjazmu. Surowe pociągnięcia pędzlem postimpresjonisty i nakładanie impastowej farby, a także jego zawsze barwny, ale wciąż ostrożny dobór kolorów, są dziś ponownie wysoko cenione i sprzedawane w najdroższych domach aukcyjnych na świecie. Jego wybór motywów był niespektakularny: meble, kwiaty, pejzaże i mnogość autoportretów. Jednak to głównie dzięki marketingowi amerykańskich miłośników sztuki podoba mu się seria żółtych słoneczników, wizja Tarasu Kawiarni w Nocy, Gwiaździstej Nocy i sypialni, że znajdują je na plakatach, pocztówkach i plakatach, a nawet breloczkach. Niezależnie od tego, czy chodzi o jego ekspresyjne portrety, czy nawet tajemnicę odciętego ucha i śmierci podobno w wyniku szeroko dyskutowanej próby samobójczej, jego nazwisko znajduje się na szczycie listy słynnych malarzy wszechczasów. Początkowo obrazy Van Gogha były ponure. Wyrażał w nich bezgraniczne współczucie dla ubogich. A jego pierwszym arcydziełem było właśnie takie dzieło: „Zjadacze ziemniaków”. Widzimy w nim ludzi zmęczonych ciężką i monotonną pracą. Tak zmęczeni, że sami stali się jak ziemniaki. Van Gogh nie był realistyczny i wyolbrzymiał cechy ludzi, aby przekazać esencję. Ale widzowie uwielbiają Van Gogha za jego jasne i jasne kolory. Jego obrazy stały się kolorowe po spotkaniu z impresjonistami, od tego czasu namalował wiele bukietów, letnich pól i kwitnących drzew. Nikt przed Van Goghiem nie wyrażał swoich emocji i uczuć za pomocą koloru, ale po nim - wielu. W końcu jest głównym inspiratorem wszystkich ekspresjonistów. Zaskakujące jest nawet to, jak nauczyciel pogrążony w głębokiej depresji, która przez lata doprowadzi go do samobójstwa, namalował obraz tak wesoły jak „Słoneczniki”. Gwiaździsta noc (1889) to jedno z jego najsłynniejszych dzieł, namalowane podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym we Francji. Przedstawia widok z okna fikcyjnego miasta, nad którym wschodzi jasnożółte słońce. To jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów nie tylko w świecie sztuki, ale na całym świecie. Ale prawdziwa sława przyszła do artysty po jego śmierci, pod koniec lat 1890. Teraz jego prace uważane są za jedne z najdroższych na świecie i należy do najsłynniejszych malarzy. Jheronimus van Aken – Hieronim Bosch Jednym z czołowych artystów renesansu w Europie Północnej jest Jheronimus van Aken, znany po hiszpańsku jako El Bosco. Forma jego malarstwa jest z pewnością rozpoznawalna, choć z całego zbioru obrazów pozostało tylko kilkanaście. Był prawdziwym artystą renesansu, wieloaspektowym, pełnym symboli i aluzji. Jego obrazy mówiły o wiele więcej współczesnym Boschowi niż ludziom XXI wieku, ponieważ obficie wykorzystywał biblijne i średniowieczne motywy trzeba być krytykiem sztuki, aby zrozumieć, że to obraz Boscha. Na przykład w najsłynniejszym dziele Hieronima Boscha, tryptyku „Ogród rozkoszy ziemskich”, zawiera wiele szczegółów: opisuje siedem grzechów głównych, kilkakrotnie reprodukowanych, opowiada bardzo szczegółowo o piekielnych mękach, które czekają na grzeszników ( na prawa strona). Tutaj mistrz postanowił straszyć zarówno chłopów, jak i współczesny kult opresyjnymi wizjami czekającymi po śmierci. Okno po lewej stronie przedstawia upadek Adama i Ewy. Na wpół człowiek, na wpół mutant, ogromne ptaki i ryby, bezprecedensowe rośliny i rzesze nagich grzeszników. Wszystko to przeplata się i przeplata w wielofigurowe kompozycje. Kapryśność postaci, duża ilość drobnych detali i specyficzna wyobraźnia artysty nie pozostawiają wątpliwości, kto jest autorem płótna. Niewątpliwie jeden z najsłynniejszych malarzy wszechczasów. Żaden inny artysta nie wykorzystuje tak wielu szczegółów do wyrażania swoich pomysłów. Jakie pomysły? W tej kwestii nie ma zgody. Poświęcili El Bosco rozprawy i książki, szukali interpretacji jego postaci, ale nie doszli do konkluzji. Ale Bosch ewoluował przez całą swoją karierę. A pod koniec jego życia wielkoformatowe, wielopostaciowe prace zostały zastąpione bardzo bliskim podejściem do postaci. Więc ledwo mieszczą się w kadrze. To jest widoczne w Chrystusie z krzyżem na plecach. Niezależnie od tego, czy Bosch przygląda się swoim bohaterom z daleka, czy z bliska, jego przesłanie jest takie samo. Pokazuje ludzkie przywary i pokazując je, stara się pomóc nam ratować nasze dusze. Paul Rubens Flamandzki malarz Pieter Paul Rubens (1577-1640) jest jednym z najwybitniejszych malarzy swoich czasów. Ponieważ tak wielu malarzy chciało dla niego pracować, Rubens miał jedną z największych pracowni malarskich swoich czasów. Malował liczne portrety i obrazy religijne, takie jak „Zdjęcie z krzyża”, i inspirował innych malarzy na całym świecie. Uważany jest za mistrza flamandzkiego malarstwa barokowego i zasłużenie należy do słynnych malarzy niderlandzkich. Raphael sanzio Najsłynniejszy przedstawiciel epoki renesansu zadziwia harmonijnymi kompozycjami i liryzmem. Malowanie atrakcyjnych ludzi nie jest tak trudne, jak prawidłowe umieszczenie ich na płótnie. Tutaj Raphael był wirtuozem. Chyba żaden inny nauczyciel na świecie nie wpłynął na jego kolegów tak bardzo jak Rafael. Twój styl malowania będzie bezlitośnie wykorzystywany. Jego bohaterowie wędrują z jednego stulecia do drugiego i stracą na znaczeniu dopiero na początku XX wieku. W epoce modernizmu i awangardy, pamiętając Raphaela Sanzio, najpierw myślimy o jego pięknych Madonnach. W swoim krótkim życiu (38 lat) stworzył ze swoim wizerunkiem dwadzieścia obrazów, co nie jest powszechne. Najbardziej znana to Madonna Sykstyńska (Madonna di San Sisto). Nie widzimy suchej ikonograficznej dziewicy, ale czułą matkę, pełną godności i duchowej czystości. Psotne anioły to taki wierny portret dziecięcej spontaniczności, pełen uroku. Najdroższym dziełem Raphaela Sanzio była zaskakująco szkicowa „Głowa młodego apostoła”. Sprzedano go w Sotheby's za czterdzieści osiem milionów dolarów. Włoski malarz, ceniony przez współczesnych za swoją miękkość i naturalność, jest dziś bezcenny i jest jednym z najbardziej cenionych znanych malarzy. Francisco de Goya Francisco de Goya (1746-1828) to wielki hiszpański artysta okresu rokoka i jednocześnie jeden z pionierów malarstwa współczesnego w Europie. Wiadomo, że Goya malował Hiszpanię taką, jaka była w jego czasach, jako prawdziwego współczesnego świadka. Jego ulubionymi tematami są krytyczne przedstawienia wojny i niesprawiedliwości, a także obrazy codziennego życia w Hiszpanii. Goya rozpoczął swoją karierę z młodzieńczym zapałem i idealizmem. Został nawet malarzem na dworze hiszpańskim. Ale wkrótce miał dość tego życia, widząc światową chciwość, głupotę, bigoterię. Wystarczy spojrzeć na jego grupę Portret rodziny królewskiej, w której Goya nawet nie próbował złagodzić pustych twarzy i odrażającej arogancji rodziny królewskiej. Goya stworzył wiele płócien, które odzwierciedlają jego obywatelską i ludzką postawę. A świat zna go przede wszystkim jako odważnego artystę, miłośnika prawdy. Dowodem jest po prostu niesamowite dzieło „Saturn pożerający syna”. To chłodna i niezwykle szczera interpretacja mitologicznej fabuły. Tak powinien wyglądać szalony Kronos, który boi się, że jego synowie go obalą. Giotto di Bondone Giotto di Bondone, uważany za jednego z pierwszych mistrzów przed renesansem, był talentem uniwersalnym: malarzem, architektem i rzeźbiarzem. Giotto, uczeń Cimabue i przyjaciel Dantego, podziwiany przez Michała Anioła, pomógł unowocześnić pobożny wizerunek, odchodząc od tradycji bizantyjskiej. Łącząc powrót do antyku, poczucie naturalizmu i nabytego od późnego średniowiecza, jego sztuka jest zasadniczo zorientowana na człowieka. Mówi się, że Giotto jest autorem słynnych fresków w górnym kościele w Asyżu poświęconych życiu św. Franciszka, choć nie ma na to żadnego dokumentu. To także u źródeł jednego z najpiękniejszych osiągnięć Trecento: kaplicy Scrovegni w Padwie. Sztuka Giotta symbolizuje triumf fresku, techniki, która pozostała w odwrocie od mozaiki. Wyróżnia się wysoce skodyfikowane i statyczne malarstwo w stylu bizantyjskim. Giotto wprowadza innowacje, przedstawiając postacie z realizmem, niekoniecznie na poziomie anatomicznym, ale na poziomie uczuć. Jego wizja boskości nie jest mistyczna ani nadprzyrodzona, jak u Fra Angelico, ale zwraca się ku człowieczeństwu i prostocie ziemskiego życia. Gustave Courbet Gustave Courbet był francuskim malarzem realizmu. Podczas swojej pracy artysta starał się reprezentować świat swoich czasów i współczesnych, a nawet posunął się do przełamywania tabu i szokowania ludzi. Na przykład ze swoją pracą „Pochodzenie świata", ukazującą kobiece genitalia i obecnie wystawianą w Musée d'Orsay. Szybko zerwał z romantycznymi dziełami i wywrócił świat sztuki do góry nogami, od tego czasu należąc do wyselekcjonowana grupa znanych malarzy. Salvador Dalí Salvador Dalí (lub Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech), bez wątpienia rozpoznawalny ze względu na swój psychodeliczny styl malarski, urodził się w 1904 roku, a zmarł w 1989 roku. Wielki hiszpański artysta w krótkim czasie uwiódł świat sztuki i stał się reprezentantem nurtu surrealistycznego . Jego obrazy przedstawiają najróżniejsze sny, jeden bardziej pomieszany od drugiego. Dalí jest niewątpliwie jednym z najsłynniejszych malarzy XX wieku. Dalí jest najbardziej znany ze swojej absurdalnie kapryśnej estetyki. Jego sztuka była przedłużeniem samego siebie, ale biorąc pod uwagę jego hiszpańską ekspresję i zamiłowanie do uwagi, był równie ceniony za swoje ekscentryczne zachowanie. Jego najsłynniejszym dziełem jest Wytrwałość pamięci (1931). Jedną z interpretacji obrazu jest to, jak czas zaczyna się topić, gdy tylko osoba zasypia. Zapytany, co dokładnie zainspirowało Salvadora Dalí do namalowania tego obrazu, odpowiedział, że kształt topiącego się zegara został zainspirowany topniejącym serem Camembert w słońcu. Iwan Aiwazowski Aivazovsky jest słusznie zaliczany do znanych malarzy świata. Jego „Dziewiąta fala” uderza skalą. Wielkość żywiołów, beznadziejność. Czy garstka ocalałych z burzy zdoła uciec? Poranne słońce z ciepłymi promieniami zdaje się dawać subtelną nadzieję, Aiwazowskiego można nazwać najważniejszym malarzem marynistycznym wszechczasów. Nikt tak różnorodnie nie odmalował natury morskiego żywiołu, nikt nie przedstawił tylu morskich bitew i wraków. W tym samym czasie Aivazovsky był także filmowcem dokumentalnym, dokładnie opisującym wyposażenie statku. I trochę rozmarzona, celowo, dziewiąta fala jest malowana niepoprawnie: na otwartym morzu fala nigdy nie ugina się jak fartuch. Ale dla dodatkowego dramatyzmu Aiwazowski namalował to w ten sposób. Henri de Toulouse-Lautrec Henri de Toulouse-Lautrec, urodzony na południu Francji w 1864 roku, zmarły w 1901 roku w wieku zaledwie 36 lat, to wielki artysta, który ukształtował życie w Paryżu pod koniec XIX wieku. Malarz i rysownik mieszka w słynnej paryskiej dzielnicy Montmartre, artystycznej dzielnicy francuskiej stolicy par excellence. Życie codzienne w Paryżu jest również jednym z jego najpopularniejszych motywów, czy to paryski kabaret, czy sceny z dzielnicy czerwonych latarni wokół Moulin Rouge. Marc Chagall Marc Chagall urodził się na Białorusi w 1887 roku pod nazwiskiem Moïche Zacharovich Shagalov, ale obywatelstwo francuskie otrzymał w 1937 roku. Zmarł w 1985 roku. Chagall nie do końca pasuje do trendów XX wieku, ale wykorzystuje elementy surrealizmu i prymitywizmu. Dziś Marc Chagall jest częścią licznych wystaw poświęconych wielkim malarzom XX wieku. Paul Klee Słynny artysta Paul Ernst Klee urodził się w kantonie Berno w 1879 roku, a zmarł w 1940 roku we włoskojęzycznej części Szwajcarii, w Ticino. Jego ojciec był Niemcem, a matka Szwajcarką. Malarz i grafik był nie tylko bardzo produktywny podczas swoich dni twórczych, ale także niezwykle różnorodny w swojej sztuce i malarstwie. Jego prace można więc przypisać do zupełnie innych nurtów artystycznych: ekspresjonizmu, konstruktywizmu, kubizmu, prymitywizmu i surrealizmu. Nawiasem mówiąc, Paul Klee był przyjacielem Wassily'ego Kandinsky'ego i podobnie jak on, Klee wykładał w Bauhausie w Weimarze od 1921 roku, a później w Dessau. Po przejęciu władzy przez nazistów został zwolniony i wrócił do Berna. Wassily Kandinsky Wśród znanych malarzy należy wymienić Wassily Kandinsky. Urodził się w Moskwie w 1866 r., zmarł w Neuilly-sur-Seine we Francji w 1944 r. Wraz z innymi znanymi malarzami, takimi jak Paul Klee i Franz Marc, należał do grupy artystów „Blauer Reiter”, a nawet ją wspólnie założył. z Franzem Markiem, jako ruch przeciwny lub pochodna Neue Künstlervereinigung München, (Nowe Stowarzyszenie Artystów Monachium). Jego styl można więc przypisać ekspresjonizmowi. Był także jednym z pionierów sztuki abstrakcyjnej wraz z innymi znanymi malarzami. Jak już wspomniano, pracował także jako nauczyciel w Bauhausie w Weimarze, a także w Dessau, gdzie wraz z Paulem Klee był jednym z mieszkańców Domów Nauczycielskich Bauhausu. Po zamknięciu Bauhausu przez narodowych socjalistów (1933) Kandinsky wraz z żoną wyemigrował do Francji. Eugène Delacroix Francuski malarz Eugène Delacroix ujrzał światło w 1798 i zmarł w 1863. Szczególnie wywarł wpływ na romantyzm XIX wieku. Państwo francuskie zleciło malarzowi wykonanie licznych portretów, ale powierzono mu także zadania architektoniczne i dekoracyjne. Jego obraz „Wolność prowadzi lud” jest jednym z najsłynniejszych w historii Francji i można go teraz podziwiać w paryskim Luwrze. Jackson Pollock Jackson Pollock był amerykańskim malarzem i liderem impresjonizmu abstrakcyjnego. Należy do malarzy słynących z niezwykłych technik malowania kroplowego, w którym farba wylewa się lub kapie na płótno. Pollock był znany z uzależnienia od alkoholu, co doprowadziło do wypadku samochodowego, który odebrał mu życie w 1956 roku. Jeden z jego najsłynniejszych obrazów, numer 5, 1948, jest jednym z najdroższych obrazów na świecie. Jackson Pollock w chaotyczny sposób wykazał się dużą kontrolą i żelazną dyscypliną. Obraz jest teraz lepiej znany pod nazwą „Ptasie gniazdo”, ze względu na splątane ze sobą kolory: szary, brązowy, żółty, biały. Gustav Klimt Był austriackim malarzem-symbolistą, najbardziej znanym ze swoich prac nad jawną erotyzmem, różnymi malowidłami ściennymi, szkicami i martwymi naturami. Oprócz przedstawiania kobiecego ciała Klimt malował także pejzaże i sceny, częściowo zainspirowane sztuką japońską. Jednym z jego najsłynniejszych dzieł jest Pocałunek, jedno z największych dzieł jego złotego wieku. Ten okres w jego twórczości był znany ze spektakularnego wykorzystania odcieni złota w swoich najbardziej uderzających obrazach, często z użyciem prawdziwego złota płatkowego. Kazimierz Malewicz Co ciekawe, najsłynniejszego rosyjskiego artystę można nazwać Kazimierzem Malewiczem. Pomimo faktu, że rosyjska szkoła malarstwa nadała sztuce dziesiątki imion (Repin, Aivazovsky, Vereshchagin i wielu innych) w pamięci masowego odbiorcy, pozostała jedna osoba, która była bardziej dekonstruktorem klasycznego malarstwa niż spadkobiercą jego tradycji, stając się jeden z najsłynniejszych malarzy swojego medium. Kazimierz Malewicz był twórcą suprematyzmu, czyli poniekąd ojcem wszelkiej sztuki współczesnej. Jego praca Czarny kwadrat została wystawiona w 1915 roku i stała się programowa. Ale Malewicz nie należy do sławnych malarzy nie tylko ze względu na Czarny kwadrat: pracował jako scenograf przy groteskowych przedstawieniach Meyerholda, kierował studiem artystycznym w Witebsku, gdzie rozpoczął pracę inny wielki artysta, Marc Chagall. Jean Francois Millet Dzieło francuskiego malarza Jean-François Milleta jest częścią ruchu realistycznego. Jego rysunki i płótna przedstawiają życie codzienne, głównie sceny wiejskie z Europy Północnej. Chłopskie pochodzenie predysponuje go do przedstawiania wiejskiej egzystencji jako uniwersalnego sposobu życia i idealizowania człowieczeństwa. Pokazuje francuskich chłopów promieniujących wewnętrzną szlachetnością. Jego obrazy, niesłusznie uważane za stanowisko polityczne na rzecz ludu, odzwierciedlają jedynie jego osobiste doświadczenie i przywiązanie do świata malarza zwykłymi ludźmi zafascynuje artystów takich jak Pissarro, Monet czy Van Gogh. Jego styl, zwłaszcza jasna paleta, energiczna linia i upodobanie do pasteli, wywarły głęboki wpływ na impresjonizm. Jean-François Millet żył we względnej biedzie i utrzymywał się z malowania portretów. Jego syn i wnuk są projektantami krajobrazu. John Singer Sargent John Singer Sargent dał się poznać jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich portrecistów swoich czasów, uznawany również za utalentowanego malarza pejzażystę i wielkiego akwarelia. Sargent urodził się we Florencji we Włoszech, z amerykańskich rodziców i studiował we Włoszech i Niemczech, a następnie w Paryżu, pod wpływem portrecisty Emile Auguste Carolus-Duran, którego wpływ będzie fundamentalny. Jest blisko z wielkimi artystami tamtych czasów, takimi jak Claude Monet czy Paul Helleu. Na przełomie wieków John Singer Sargent był portrecistą władców i klasy wyższej w Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Jego portrety, o pochlebnej prawdomówności, przywracają obraz społeczeństwa. Najbardziej reprezentacyjne portrety Sargenta pokazują niezwykłość i osobowość jego poddanych. Jego styl charakteryzuje się jednolitością doskonałości, która zaskakuje nawet niektórych jego przeciwników. W 1907 ogłosił, że przestanie robić portrety, a następnie skupił się na pejzażach i scenach z życia wojskowego podczas I wojny światowej. W swojej karierze stworzył około dziewięciuset płócien i ponad dwa tysiące akwarel, a także niezliczone szkice i rysunki. Oto kilka interesujących linków: malarstwo rzymskie Malarze renesansowi Malarstwo romantyzmu Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.
Podczas interpretacji dzieła możemy rozpatrywać szereg różnych czynników – nie wszystkie z nich są jednak konieczne do tego, aby stworzyć własną interpretację. Wśród tych czynników znajdują się między innymi: informacje o autorze dzieła. informacje o epoce i nurcie artystycznym, w którym dzieło zostało stworzone.
Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 17:34: Giovanni Bernini-twórca kolumnady na placu w rzymie.(architekt) Peter Paul Rubens i Jan Vermeer van Delft- malarze Jan Sebastian Bach i Georg Friedrich Haendel- kompozytorzy Claudio Monteverdi-uznawany jest za ojca opery John Locke-filozof Rene Descartes(Kartezjusz) Filozof cytat : Myśle wiec jestem. Galileusz- potwierdził teorie Kopernika Isaac Newton-odkrył prawo powszechnego ciązenia(prawo grawitacji). Mam nadzieje że pomogłem :) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
This website is under heavy load (queue full)We're sorry, too many people are accessing this website at the same time. We're working on this problem. Please try again later.
Artyści renesansowi przedstawiali głównie piękno ciała ludzkiego; dzieła, które tworzyli, były bardzo realistyczne. Wielu z artystów prowadziło w tym celu badania anatomiczne, jak Michał Anioł czy Leonardo da Vinci. Znaczne miejsce w ich twórczości zajmowała też przyroda i natura.
architektura baroku Jest to styl artystyczny, który wyrósł z koniec XVI wieku we Włoszech i trwał do XVIII wieku. Jej początki sięgają kontrreformacji, będąc sposobem na apel do wiernych poprzez bardzo wystawny styl budowy, projektowania i sztuki, który próbował reprezentować chwałę i wielkość Kościoła katolicki W tej lekcji z proponujemy Ci główne charakterystyka architektury barokowej dzięki czemu można wyróżnić estetykę architektury barokowej. Na początku XVI wieku, Europa przeżywa burzliwe momenty, będąc Barokowy, słowo oznaczające niedoskonałą perłę, odpowiedź na tę niebezpieczną sytuację jako znak potęgi, bogactwa i siły tych najwybitniejszych krajów, zwłaszcza katolików. W ten sposób przywódcy religijni wpłynęli na kulturę, a zwłaszcza na sztukę, będąc kościoły i katedry te idealne scenariusze, aby pokazać ich siłę i ideologię. Architekci przejęli pojęcia piękna od renesansu, ale w sposób bardziej dekoracyjny. Barok rozpoczął się we Włoszech gdzie papież i inni władcy zaczęli budować w stylu barokowym, rozszerzając się a następnie reszta Europy i Ameryki Południowej, choć w każdym kraju styl nabrał subtelności różnice. Ogólnie barok dążył do stworzenia przestrzeni pełnych teatralność i efektowność, wprowadzając dynamikę, ruch, kontrast i dramat na zewnątrz, a zwłaszcza we wnętrzach. Fazy baroku są wczesny barok, od 1590 do 1625 r Pełny barok, od 1625 do 1660 i Późny barok, między 1660 a 1725, kończąc tę ostatnią fazę with Rokoko. Jedną z przeszkód, jeśli chodzi o rozróżnianie stylów architektonicznych, jest to, że wiele istotnych budynków tej epoki jest zwykle wynikiem mieszanka stylów. Trzeba pamiętać, że dzieła te trwały dziesiątki, a nawet ponad sto lat i przez ten czas wplatano elementy różnych stylów. Aby odróżnić konstruktywne elementy baroku musimy pamiętać, że główne charakterystyka architektury barokowej. Tutaj je odkrywamy. Architektura barokowa wyróżnia się w użyciu duże kopuły, zwykle znajduje się w centrum budynku. Dekoracja zajmuje centralne miejsce i staje się coraz bardziej dopracowana i skomplikowana, osiągając określone dawki ekstrawagancja i przepych. Złoty jest ona rozbudowana dla podkreślenia sakralnego i wystawnego charakteru dzieł, co jest godne uwagi w przypadku rzeźby, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Złocenie prac rozciąga się na rzeźby, płaskorzeźby, ołtarze, sztukaterie i tak dalej. Wszelkiego rodzaju elementy architektoniczne i/lub dekoracyjne służą do uzyskania wrażenia ruch lub dynamizm. W ten sposób stosuje się zakrzywione ściany, sklepione sufity, nisze, łuki, zwoje, rzeźby, płaskorzeźby, trompe l'oeil itp. Kolejną cechą charakterystyczną architektury barokowej są podwójne skośne stropy skośne. W przypadku Hiszpański barok, telefon Herreriano lub Habsburg, ma w El Escorial jego największym przykładem jest jego znaczący wpływ. W ten sposób narzucane są zamknięte lub surowe zewnętrza, podczas gdy wewnątrz uwalnia się przepych. Powtarzają się również takie elementy jak wieże przecinające fasady, dach z iglicą i dachy łupkowe. W odniesieniu do kościołów uproszczono modele i zastosowano plan jednej nawy z kaplicami w przyporach, tzw. roślina jezuicka, i pewna surowość na zewnątrz, podczas gdy wnętrza wypełnione są złotymi ołtarzami i pewną złożonością projektów, motywów, dekoracji i tak dalej. Architekci i artyści barokowi są autentyczni mistrzowie światła, będąc jednym z pierwszych ruchów artystycznych zwracających uwagę na działanie światła. W ten sposób wykończenia, dekoracje i wiele innych detali konstrukcyjnych i dekoracyjnych dobiera się w zależności od światła i efektów, które mają zostać stworzone. Światło i światłocienie służą do pokazania kontrastu i generowania dramatyzmu. Tematyka prac to zazwyczaj religijny, zawsze traktując rzeźby, ołtarze i motywy zdobnicze z przepychem, obfitującym w zwycięstwa i boskie charaktery. Dotyczące planowanie miasta, Barok charakteryzuje się dążeniem do zintegrowania przestrzeni w całość, zarówno z punktu widzenia krajobrazu, jak i miasta. Moment, w którym pojawiają się liczne plany regulacji wielkich miast, a prototypem stolicy jest Rzym. Zarządzenie wykonane przez architekta Domenico Fontanę, w którym miasto jest regulowane zgodnie z siecią dużych dróg przegubowych wokół centrów, takich jak place lub budynki znaczący. Bazyliki przeplatają się i stają się punktami spotkań i wyjścia. włoski wpływ Godny uwagi jest również od połowy XVII wieku, który wyobrażał sobie fasady jako ołtarze, o bardziej dekoracyjnym stylu. Trend, który trwał do pierwszej dekady XVIII wieku, zbiegając się w czasie z trendem bardziej zdobniczym i bardziej powściągliwym. Ten późny barok będzie nazywany Rococó lub, w przypadku Hiszpanii i Ameryki Południowej, Churrigeresco. viewer
Dzieła Bacha skatalogowano według typu dzieł lub ich liturgicznego wykorzystania. Ze względu na odnalezienie nowych nieznanych dzieł oraz weryfikację, iż niektóre dzieła nie były stworzone przez Bacha, katalog zawiera luki. Po BWV 1080 następują dzieła, które zostały odkryte długo po przygotowaniu katalogu.
Barok był okresem kulturalnym, który trwał od drugiej połowy XVI wieku do pierwszej połowy XVIII wieku. Rozprzestrzenił się w całej Europie i Ameryce Łacińskiej, a także w innych regionach skolonizowanych przez Europejczyków. Barok przeciwstawiony renesansowi jako wyraz pesymistycznej, zawiedzionej, krytycznej i złożonej wrażliwości. Dzieje się tak dlatego, że literatura i sztuka barokowa to czas niepokojący z psychologicznego, kulturowego i społecznego, a także politycznego i ekonomicznego punktu widzenia. Ale czym jest barok? Jak jest definiowana i co ją charakteryzuje? Czym jest barok? Caravaggio: Powołanie św. Mateusza. 1601. Olej na płótnie. 3,38 m × 3,48 m. Kaplica Contarelli, można określić jako „sztukę pojawiania się”, już w sztuce, już w literaturze. Za fundamentalne dla jego estetyki można uznać trzy elementy: efekt, widowiskowość i emocjonalność. Termin barok został użyty po raz pierwszy w połowie XVIII wieku w kontekście oświecenia lub oświecenia. Pierwotnie znaczenie baroku został zaczerpnięty ze staroportugalskiego, ponieważ „barok” oznaczał rodzaj perły o nieregularnym kształcie. W epoce oświecenia iluminaci Diderot i Rousseau używali tego słowa do pejoratywnego opisania sztuki tego okresu, którą uważali za dziwaczną i zagmatwaną. Jednak późniejsza historiografia potwierdziła wartość estetyczną tego okresu. Cechy barokowe Przerażenie Pedro Pablo Rubens: Okropności wojny. 1638. Olej na desce. 206 × 345 Pitti, cokolwiek charakteryzowało barok, to był to początek horror, łacińskie wyrażenie oznaczające „horror do pustki”. Sztuka baroku we wszystkich swoich przejawach lubi barwne i ozdobne wykończenia, którymi zamierza wypełnić całą przestrzeń. Dynamizm i napięcie Poczucie ruchu, dynamizmu i napięcia jest w baroku fundamentalne. Nie szukamy odpoczynku, przeciwnie, powstają napięcia między formami, dźwiękami, słowami czy pojęciami. Reprezentacja pasji i wewnętrznych temperamentów Barok odchodzi od renesansowych filozoficznych przepisów, które wzywały do miary i równowagi. Stawia raczej na przedstawienie pasji i wewnętrznych temperamentów, zarówno dla każdej postaci, jak i dla całej pracy. Wyszukiwanie kontrastu W różnych dyscyplinach artystycznych barok ujawnia zamiłowanie do kontrastu, które w sztukach plastycznych wyraża się poprzez światłocienie. Dotyczy to nie tylko malarstwa, ale architektury, rzeźby, muzyki, a nawet literatury. Podstawienie bezwzględne za względny A. ustępuje miejsca względności, zgodnie z epoką, w której brakowało bezpieczeństwa filozoficznego, teologicznego i kulturowego. Dominuje porządek percepcji, efektu, poszukiwania wrażeń i sprzeczności nad zamkniętymi zasadami. Wiele ośrodków Berniniego: Baldokin Świętego Piotra. Bazylika Świętego Piotra, Watykan, Rzym. Zdjęcie: Rubén Ramos barokowa wyróżniała się pominięciem idei dzieła z jednym centrum zainteresowania (na przykład malowaniem pojedynczego punktu zbiegu), aby uciekać się do wielu centrów. Ośrodki te często generują kompozycje eliptyczne. Taka zasada była widoczna we wszystkich dyscyplinach artystycznych, choć dostosowana do ich zasobów. Niepełny lub niespójny efekt Barok promował w konsekwencji efekt rozłączenia lub otwartego lub niekompletnego dzieła, w przeciwieństwie do renesansu, który zamknął uniwersum samego dzieła. Ten smak niekompletności wyrażał troskę o nieskończoność i transcendencję. Szukaj metafizycznego dreszczyku W obliczu racjonalnej woli renesansu, która szukała harmonii i równowagi, barok preferuje propagowanie metafizycznego drżenia. Pesymizm i rozczarowanie W przeciwieństwie do renesansu, barok jest zdominowany przez myślenie pesymistyczne i/lub rozczarowane, w odpowiedzi na kryzys historyczny, którego doświadczali. Barokowe motywy artystyczne Carracciego: Rzeź. 1583. Olej na płótnie. 185 cm × 266 cm. Galeria Obrazów Kościoła Chrystusa w historia, religia i mitologia, choć woleli sceny z większym dramatem i zamieszaniem. Odnosić się do religiaKościół katolicki ustanowił ikonografię, aby zapobiec herezji. Preferowane były takie tematy jak Niepokalane Poczęcie, Eucharystia, święci, Kościół triumfujący, bardzo delikatne kwestie w sporze z protestantyzmem. Aluzja do przemijanie czasu i odczarowanie świata, tak dobrze jak zwyczaje i życie codzienne, w tym rzeczywistości społecznej. Może Ci się spodobać: renesans Tak Neoklasycyzm. Literatura barokowa Literatura barokowa charakteryzowała się ówczesnym zainteresowaniem detalem, efektem i bogactwem formalnym. Z tego powodu charakterystyczne było nadmierne używanie figur literackich, takich jak przymiotniki, wielokropek, metafora, hiperbaton, antyteza i peryfraza. Jeśli chodzi o płcieliteratura barokowa nadała ciągłość tym odziedziczonym przez renesans. Nastąpił jednak nowatorski rozwój dramaturgii, zwłaszcza w formie komedii i tragikomedii. Zakwestionowały one klasyczną strukturę trzech jednostek dramatycznych. Barok powitał wielką wielość nurtów literackich. W konkretnym przypadku literatury hiszpańskiej najważniejsze były dwa nurty: culterismo i conceptismo. kulturoznawstwo czy gongoryzm przedkładał formę nad treść. W związku z tym był bogatszy w figury mowy i odniesienia literacko-literackie. Jej głównym przedstawicielem był Luis de Góngora. pojęcie cenił sobie treść tak samo jak formę. Opiera się na prezentacji pomysłów lub koncepcji poprzez pomysłowość werbalną. Jednym z jej głównych propagatorów był Francisco de Quevedo. Tematyka literatury barokowej krążyła wokół troski o przemijanie życia, pozory i odczarowania. Mianowicie: Świat jako teatr: niepewny świat pozorów, który skłania do refleksji. Świat do góry nogami: Ubolewam nad niesprawiedliwością i deformacją tego, co powinno być. Homo homini toczeń: ogłasza, że człowiek jest wilkiem dla człowieka. Milicja amoris: porównanie miłości z wojną. Zmiana fortuny: Żałuję krnąbrnego charakteru szczęścia. Pamiętaj o śmierci: przypomnienie o nieuchronności śmierci. Fugita tempowa: Lamentuję nad przemijaniem czasu i istnienia. Róże Panny Collige lub 'pokrój róże, dziewczyno': przekonywać panny, by wykorzystywały młodość. Chwytaj dzień: zaprasza do skorzystania z dnia jako jedynej opcji w obliczu nieuchronnej śmierci. Autorzy i dzieła literatury barokowej Luis de Gongora, Hiszpania, 1561-1627. Najbardziej reprezentatywne prace: Bajka o Polifemie i Galatei; Samotności. Lope de Vega, Hiszpania, 1562-1635. Najbardziej reprezentatywne prace: Fuenteovejuna; Pies w żłobie. Francisco de Quevedo, Hiszpania, 1580-1645. Najbardziej reprezentatywne prace: Sny i przemówienia; Hiszpański Parnas; Historia życia Buscón. Tirso de Molina, Hiszpania, 1579-1648. Najbardziej reprezentatywne prace: Oszust z Sewilli; Skazani jako nieufni; Ta haniebna w pałacu. Pedro Calderon de la Barca, Hiszpania, 1600-1681. Najbardziej reprezentatywne prace: Życie jest snem; Wielki teatr świata; Stały książę. Sor Juana Ines De La Cruz, Nowa Hiszpania, 1648-1695. Najbardziej reprezentatywne prace: Boski narcyz; Redondille; Najpierw śnię; Wysiłki domu. John Milton, Anglia, 1608-1674. Najbardziej reprezentatywne prace: Raj utracony; Dwadzieścia trzy sonety; Comus; Arkady. Giovan Battista Marino, Włochy, 1569-1625. Najbardziej reprezentatywne prace: Szlam go; Lira; „L'Adone”. Jean-Baptiste Poquelin lub Molier, Francja, 1622-1673. Najbardziej reprezentatywne prace: Tartuff; Wyimaginowany pacjent; Lekarz z kijami. Jean Racine, Francja, 1639-1699. Najbardziej reprezentatywne prace: Fedra; Andromacha; Ifigenia. Zobacz też: Wiersze barokowe. Życie jest snem, autorstwa Pedro Calderón de la Barca. Sor Juana Inés de la Cruz: biografia, praca i wkład. Trendy literackie Sztuka barokowa Diego Velazquez: Stara kobieta smaży jajka, 1618, olej na płótnie, 100,5 cm × 119,5 cm, National Gallery of Scotland, jak reszta artystycznych przejawów baroku, sztuki plastyczne charakteryzują się zasadniczo dynamizmem i napięciem kompozycji. Znalazło to odzwierciedlenie w konkretnych cechach, takich jak użycie wielu punktów zbiegu; otwarte samoloty; kompozycje asymetryczne; nadmierna ornamentyka; bogactwo detali i szczery gust kolorystyczny. Nowe gatunki obrazkowe pojawiały się także w baroku, np. portrety zbiorowe, martwe natury, vanitas, malarstwo rodzajowe i pejzaż. portrety firmowe lub kolektywy przedstawiały kilka osób na jednym płótnie. Często nawiązywały do ludzi skupionych wokół zawodów, cechów czy zawodów. martwe natury martwe natury przedstawiały pokarm zwierzęcy i roślinny, kwiaty i przedmioty użytkowe. W krajach zamożnych wyrażali obfitość. W krajach pogrążonych w kryzysie, takich jak Hiszpania, wyrażali głód. Płeć vanitas to odmiana martwych natur, która zwraca uwagę na marność i przemijanie czasu. Dlatego obejmuje czaszki, bańki mydlane, rozkładające się jedzenie, płonące świece itp. Malarstwo rodzajowe nawiązuje do codziennych scen w lokalnym kolorze. Chociaż istniał przed barokiem, w tym okresie przeżywa ważne odrodzenie. Wreszcie sceneria Kraj jako gatunek autonomiczny rozwija się w przejściu od renesansu do baroku, choć zawsze towarzyszył portretom lub scenom. Artyści wizualni, architekci i dzieła sztuki barokowej Caravaggio, Włochy, 1573-1610. Malarz w ciemnym stylu. Prace reprezentatywne: Młody Bachus; Powołanie św. Mateusza; Nawrócenie św. Pawła i Ukrzyżowanie św. Piotra. Annibale Carracci, Włochy, 1560-1609. Jeden z twórców malarskiego klasycyzmu i prekursor neoklasycyzmu. Prace reprezentatywne: Rzeź, Założenie (1587); Wenus, Adonis i Kupidyn; Ofiara Izaaka. Gian Lorenzo Bernini, Włochy, 1598-1680. Rzeźbiarz, architekt, malarz, rysownik i scenograf. Prace reprezentatywne: Apollo i Daphne; Porwanie Prozerpiny;Ekstaza św. Teresy; Katedra św. Piotra, Plac św. Piotra, Watykan, Rzym. Francisco de Zurbarán, Hiszpania, 1598-1664. Malarz ponury o kompozycyjnej prostocie i dużym realizmie. Prace reprezentatywne: Adoracja pasterzy; Św. Franciszek w medytacji; Mistyczne zaręczyny św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Diego de Silva Velázquez, Hiszpania, 1599-1660. Malarz mrocznego naturalizmu. Prace reprezentatywne: Agwador Sewilli; Adoracja Trzech Króli; Poddanie Bredy; Ukrzyżowany Chrystus, Las Meninas lub Rodzina Filipa IV. Bartolomé Esteban Murillo, Hiszpania, 1617-1682. Malarz zorientowany na tematy religijne z humanitarnym i prostym traktowaniem. Prace reprezentatywne: Święta Rodzina ptaszka; Dziewica z Dzieciątkiem ze Świętą Rozalia z Palermo; liczne wersje Niepokalane Poczęcie. Petrus Paulus Rubens, Holandia, 1577-1640. Malarz wyróżniający się podejściem do napięcia między dynamizmem intelektualnym a emocjonalnym i formalnym. Prace reprezentatywne: Tryptyk Zmartwychwstania Krzyża; Wyrok Paryża; Adoracja Trzech Króli; Porwanie Prozerpinado; Trzy łaski Tak Ogród miłości. Rembrandt Harmenszoon van Rijn, Holandia, 1606-1669. Motywy wielkiej dramaturgii, dynamizmu i realizmu w portretach firmowych. Prace reprezentatywne: Lekcja anatomii dr Nicolaesa Tulpa; Filozof w medytacji lub Uczony w medytacji; Powrót syna marnotrawnego. Anthony van Dyck, Holandia, 1599-1641. Bujny i dynamiczny styl, który przekształcił się w elegancki i uroczysty. Prace reprezentatywne: Aresztowanie; Carlos I jako myśliwy i Konny Portret Carlosa I. Nicolas Poussin, Francja, 1594 -1665. Reprezentant francuskiego nurtu klasycystycznego XVII wieku. Prace reprezentatywne: Plaga Merkuriusza; Adoracja złotego cielca; Pasterze Arkadii. Może Ci się spodobać: Architektura barokowa: charakterystyka i styl. Diego Velázquez: biografia, charakterystyka i prace. Muzyka barokowa Claudio Monteverdi – L'Orfeo: Akt 1 Prolog „Dal mi permesso” Muzyka barokowa była pod wieloma względami przełomowa. Charakteryzował się rozwojem harmonii tonalnej i kontrapunktu. Podobnie w muzyce barokowej pojawił się ciągły bas, utrwalił się wyraźny i ograniczony rytm oraz promowano improwizację i wirtuozerię. Nie mniej ważne, barok był odpowiedzialny za wynalezienie orkiestry, choć wtedy była to orkiestra mniejsza niż dzisiaj. Twórczość muzyki barokowej nie ograniczała się do cech nowego języka muzycznego. Wiele gatunków muzycznych powstały w baroku, takie jak opera, oratorium, kantata, sonata, koncert wielki i przymierzalnia. Opera promował ją kompozytor Claudio Monteverdi. Łączył sztukę teatralną ze śpiewem iw zasadzie składał się z recytatywów i arii dla solistów, chórów i uwertury instrumentalnej. kaplica wiąże się również ze śpiewaniem opowieści, ale nie jest to inscenizacja. Historie oratoriów są religijne, stąd ich nazwa. Ze swojej strony kantata Jest to forma muzyczna przeznaczona do śpiewania, zarówno do tematów religijnych, jak i świeckich, łącząca numery instrumentalne z recytatywami, ariami i chórami. Jeśli chodzi o muzykę instrumentalną, sonata przeznaczony był na wystawę jednego lub więcej instrumentów solowych, natomiast koncert wielkioznaczało to początek muzyki orkiestrowej. Do tego dodano przymierzalnia, ciąg utworów do tańca, zwykle składa się z czterech części. Muzycy i kompozytorzy Claudio Monteverdi, Włochy, 1567-1643 Najbardziej reprezentatywne prace: Bajka o Orfeuszu; Koronacja Poppei; Madrygały różne. Antonio Vivaldi, 1678-1741. Najbardziej reprezentatywne prace: Cztery pory roku; Stabat Mater; Koncert mandolinowy; Concerto alla rustica. Jean-Baptiste Lully, Francja, 1632-1687. Najbardziej reprezentatywne prace: Kadmus i Harmonia; Amadís; Balet royal de flore, lwv 40. Marc-Antoine Charpentier, Francja, 1643-1704. Najbardziej reprezentatywne prace: Powiększenie; Portowa Msza Królewska; Wyimaginowany Le Malade; David et Jonathas. Johann Pachelbel, Niemcy, 1653-1706. Najbardziej reprezentatywne prace: Kanon D-dur; Musikalische Sterbensgedancken; Hexakordum Apollinis. Jan Sebastian Bach, Niemcy, 1685-1750. Najbardziej reprezentatywne dzieła: Oratorium Pasja według św. Mateusza; Toccata i fuga d-moll BWV 565; Dobrze hartowany klawesyn; Wynalazki i symfonie. Georg Friedrich Haendel, Niemcy, 1685-1759. Najbardziej reprezentatywne dzieła: Oratorium Mesjasz; Giulio Cesare; Acis i Galatea; Saul; Muzyka wodna. Henry Purcell, Wielka Brytania, 1659?-1695. Najbardziej reprezentatywne prace: Dydona i Eneasz; Pełny hymn; Królowa wróżek. Hymn; Królowa wróżek. Kontekst historyczny baroku Rembrandta: Lekcja anatomii dr Nicolaesa Tulp. 1632. Olej na płótnie. 1,7m x 2,16m. Mauritshuis, baroku była po części konsekwencją oddziaływania pewnych historycznych poprzedników, które sprzyjały pojawianiu się w kolejnych latach bardzo zróżnicowanych propozycji artystycznych. Z jednej strony odkrycie Ameryki w 1492 roku położyło kres izolacji kontynentu amerykańskiego. Tym samym sprzyjał konsolidacji absolutyzmu, podbojowi i kolonizacji Ameryki, triumfowi firm handlowych i ruchu transoceanicznego. Z kolei reformacja luterańska w 1517 r. i katolicka kontrreformacja w 1545 r. zerwały kulturową i duchową jedność Europy. W tym samym czasie heliocentryczna teoria Kopernika około 1543 r., postępy Galileusza i prawa Keplera wstrząsnęły podstawami kreacjonizmu i antropocentryzmu. Dodaj do tego kryzys w Europie w XVII wieku. Upadek gospodarki, rewolucja cenowa, wstrząsy społeczne, wojny (wojna 30 lat, kryzys 1640 w Hiszpanii), głód, epidemie i spadek wskaźnika demograficznego itp. Wszystko to złożyło się na barokową ekspresję w bardzo dynamicznej, kreatywnej, oryginalnej sztuce, a przede wszystkim zróżnicowanej w swoim wszechświecie stylów, tematów i zasobów w każdym kraju, w którym się manifestowała.
b) Faza realizacyjna. 1. Nauczyciel uruchamia prezentację multimedialną „Malarstwo renesansu – sylwetki i dzieła wybranych artystów”. 2. W trakcie przedstawiania dzieła danego artysty, nauczyciel dokonuje opisu, zwraca uwagę na ważne szczegóły w obrazie, ewentualnie omawia historię obrazu (załącznik c).
Ojczyzną jego, analogicznie jak baroku kościelnego był Rzym. Zerwano z tradycyjnym typem budowli zamkniętej na środku z dziedzińcem, na rzecz budowli otwartej z bocznymi skrzydłami. Powstają wówczas przepiękne rezydencje - pałace. Liczyła się ich reprezentatywność, przepych, a nie wygoda i komfort ich mieszkańców.
Sztuka barokowa rozwijała się od końca XVI wieku. Najwięksi mistrzowie pędzla żyli i tworzyli w XVII wieku. Najlepsze warunki do rozwoju znalazła w krajach katolickich. Jej początki związane są z ideą ojczyzną barokuBarok narodził się we Włoszech. Za prekursorów tego kierunku w malarstwie uznani zostali tworzący w Bolonii na przełomie XVI i XVIII wieku bracia Caracci. To oni jako pierwsi zerwali z ideą manieryzmu – kierunkiem, który występował w sztuce europejskiej między renesansem a barokiem. Artyści, którzy tworzyli w epoce baroku większą uwagę skierowali na uczucia i emocje, interesowała ich natura i realistyczne odtwarzanie jeden z mistrzów barokowego malarstwaCaravaggio (właściwie Michelangelo Merisi da Caravaggio) żył w latach 1573-1610. Artysta tworzył w Rzymie, miał zupełnie inne podejście do sztuki niż to, które reprezentowali artyści tworzący w okresie manieryzmu. W początkowym okresie swojej twórczości Caravaggio malował głównie scenki rodzajowe. Z tego okresu pochodzą między innymi: „Grający na lutni”, „Chłopak z koszem owoców”, „Gracze w karty”. Interesowały go także sceny zaczerpnięte z mitologii. W późniejszym okresie Caravaggio tworzył nowatorskie dzieła poświęcone tematyce religijnej. W swoich dziełach wykorzystywał manierę tenebrosa. Jej cechą charakterystyczną jest mrok. Z ciemności Caravaggio wydobywał postacie i przedmioty ostrym światłem. Tematy religijne w interpretacji Caravaggio to wydarzenia z codziennego życia dziejące się w czasach mu mistrz malarstwa flamandzkiegoKatolicka Flandria była bardzo silnym ośrodkiem malarstwa barokowego. Do grona najwybitniejszych malarzy tego okresu zaliczany jest żyjący w latach 1577-1640 Peter Paul Rubens. Rubens był artystą wszechstronnym, malował sceny religijne („Sąd Ostateczny”) i liczne sceny mitologiczne („Sąd Parysa”). Do jego bardzo ważnych dzieł należy cykl obrazów historyczno-alegorycznych „Dzieje Marii Medici”. Cykl składa się z 21 monumentalnych Posts:- ሧμубофጣ вуպኦхխтрի отулθ
- Εζащιπ ቆչуቇу
- ኚοձуձιво εቴуኡ θነ ψеኙοጧևроφе
- Θ υсрезутаտ пищароβ
- Оթሧсраሔፋղቡ иኚюηинαւዑጉ
- Буզуጻиሑиጃа аփянтахኾቤ ራεбопоጅоκ ዋз
- ԵՒпсէዠуձо υրохра
Surrealizm jest jednym z kierunków sztuki, powstał w 1924 roku. Surrealizm zastępczo określany był również nadrealizmem, wiązało się to założeniami surrealizmu. Artyści buntowali się przeciwko sztywnym kanonom w sztuce, oponowali przedstawiciele baroku za swobodą i brakiem zahamowań. Ich bunt dotyczył przede wszystkim porządku.
Nowością, jaką wprowadził Barok w dziedzinie malarstwa, było pokrycie ścian rozległą, iluzjonistyczną dekoracją malarską. Miała ona optycznie powiększać pomieszczenie, dawać wrażenie, iż mury się rozszerzają. Malarstwo iluzjonistyczne było monumentalne, charakteryzowało się teatralnością, ruchem, chęcią oddania nieskończoności. Typowa dla Baroku była też chęć łączenia różnych dziedzin sztuki. Tym samym w malarstwie iluzjonistycznym zacierały się granice między obrazem a architekturą. Malarstwo barokowe to także nurt sztalugowy. W nurcie tym powstało wiele szkół lokalnych, które znacząco różniły się miedzy sobą. Pośród technik przeważał światłocień, kontrasty barw i świateł, skróty perspektywiczne. Pod względem tematycznym sceny były bardzo zróżnicowane. Pokazywały np. wydarzenia z życia świętych, władców, herosów, postaci mityczne i mitologiczne, zawsze jednak rozgrywały się w podobnym otoczeniu. Stale towarzyszyły im strzeliste budowle, aniołowie, święci, postaci, które na wietrze unosiły się jak dym. Wprowadzano też chętnie tematykę pospolitą. Często tworzono obrazy zbiorowe. Miały one przedstawiać grupę osób, z których każda jest tak samo ważna. Z czasem charakter malowideł uległ zmianie – stały się one jaśniejsze, bardziej radosne i wyreżyserowane. Tematem malarstwa barokowego była również erotyka. Sensualizm panował zarówno w ujęciach przyrody, przedmiotów, jak i ludzkiego ciała oraz emocji. Sceny zmysłowe, nierzadko perwersyjne, opatrywano tytułami mitologicznymi lub biblijnymi. Stałym motywem sztuki była makabreska, brzydota. Większość barokowych dzieł opartych była na zasadzie symbolu i alegorii. Ważnym tematem w sztuce XVII wieku był również motyw vanitas – czyli śmierci i przemijania. Dużą rolę odgrywały biblijne przypowieści o marności świata, kruchości ludzkiego życia, nietrwałości dóbr materialnych. Do medytacji nad śmiercią zachęcały nie tylko pisma świętych, np. św. Ignacego Loyoli. Symbole śmierci zaczęły pojawiać się w akcesoriach kościelnych. Przemijanie i śmierć stały się elementami XVII wiecznych moralitetów. Na obrazach zaczęły pojawiać się motywy klepsydry i czaszki. Do wielkich przedstawicieli malarstwa barokowego należy Caravaggio. Jego twórczość, niedoceniona przez współczesnych, wytyczyła początek epoki w malarstwie. Artysta osiągnął mistrzostwo w realistycznym ukazywaniu natury. Na obrazach ukazywał krzepkich karczmarzy, grabarzy, ubierał ich w szaty Ojców Kościoła, zrywając tym samym z renesansową zasadą malowania szlachetnych postaci i w wyidealizowanym otoczeniu. Światło tworzyło na jego obrazach plamy, nie oświetlało jednolicie całości dzieła. Światło wydobywało w ten sposób na pierwszy plan poszczególne części malowidła, które autor chciał uwypuklić. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnijArchitektura baroku – styl w architekturze nowożytnej następujący po renesansie. Kierunek ukształtował się w Rzymie z odmiany późnego renesansu nazywanej stylem dekoracyjnym (tzw. barok rzymski). Umowny czas trwania baroku to okres od połowy XVI wieku do połowy XVIII wieku, a wyodrębniony został w latach późniejszych, bowiem Czasem na egzaminie może się pojawić pytanie dotyczące historii sztuki. Nawet jeśli nie trafisz na takie pytanie, warto wykazać się na rozmowie wstępnej wiedzą o podstawowych zagadnieniach i najważniejszych osobach. Dlatego, jak już zapoznałeś się z listą znanych architektów, to przyszedł czas na znanych malarzy! Alfons Mucha – Taniec (1898) Znani malarze – 20 artystów, których musisz znać! Od XIX wieku malarstwo zaczęło się dynamicznie rozwijać. Artyści byli już znudzeni nieustannym przedstawianiem rzeczywistości dokładnie taką, jaka ona jest (akademizm, realizm). Chcieli w swoje prace tchnąć więcej ducha i emocji. Tak powstał ekspresjonizm, impresjonizm i inne bardziej rozbudowane nurty. Powstały też pierwsze abstrakcje i techniki mieszane. Artysta w końcu mógł zacząć tworzyć to, na co miał ochotę! Chcąc dalej odkrywać możliwości jakie daje sztuka, artyści stworzyli kolejny nurt – konceptualizm, gdzie liczył się przede wszystkim zaskakujący pomysł. Od tego czasu sztuka i twórczość nabrały zupełnie innego charakteru. Jednak nawet w tych najbardziej nowoczesnych i awangardowych dziełach można znaleźć nawiązania do kanonu sztuki, a zwłaszcza do dzieł antycznych i renesansowych. Właśnie dlatego warto poznać najważniejszych artystów i ich dzieła. Znani malarze: wymieniamy 20, do tego 5 ciekawostek i 3 obrazy każdego z nich. (Od lewej) Rafael Santi – Madonna Aldobrandini; Michał Anioł Buonarroti – Stworzenie Adama; Leonardo da Vinci – Mona Lisa „Żółwie ninja” 1. Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Rafael Santi, Donatello 1. Leonardo da Vinci pracował jako projektant broni. 2. Michał Anioł był brzydki, nietowarzyski, chuderlawy i zrażał do siebie wszystkich ludzi. 3. Przez to, że Rafael Santi urodził się w Wielki Piątek oraz zmarł w Wielki Piątek, uznany został za boskiego artystę. 4. Donatello jest pierwszym w Europie twórcą męskiego aktu. Donatello jest oczywiście rzeźbiarzem, ale po prostu trzeba o nim wspomnieć przy tych renesansowych twórcach. Hieronim Bosch – (od lewej) Sąd Ostateczny; Pokłon trzech króli; Ogród ziemskich rozkoszy 2. Hieronim Bosch (1450-1516) 1. Mówi się, że „malował on ludzi (…) takimi, jacy są wewnątrz, w swej duszy” 2. Ludzie postrzegali go jako heretyka religijnego albo zwolennika alchemii i okultyzmu. 3. Obfitość detali w obrazach Boscha wpłyneła na dużą popularność malarza – odbiorcy za każdym razem mogli dostrzec coś, czego wcześniej nie zauważyli (co było dla nich namiastką telewizji). 4. Miał tak oryginalny styl, że z czasem przestał podpisywać obrazy. 5. Podobną fascynację psychiką i podświadomością można zobaczyć u późniejszego artysty – Blake’a, który prawdopodobnie inspirował się pracami Boscha. Albrecht Dürer – (od lewej) Czterej jeźdźcy apokalipsy; Autroportret; Nosorożec Dürer (1471- 1528) 1. Był prawdziwym narcyzem – malował mnóstwo autoportretów. 2. Miał ogromny wkład w rozwój drzeworytnictwa i miedziorytnictwa. Był wybitnym grafikiem. 3. Był jednym z pierwszych artystów, którzy tworzyli naukową teorię sztuki. Autor m. in. „Cztery księgi o proporcjach ciała człowieka” 4. Rysował właściwie odkąd nauczył się trzymać ołówek w ręce. 5. Wizerunek nosorożca wykonany przez Dürera wykorzystywano w niemieckich szkołach na lekcjach biologii aż do 1939 roku. Artysta narysował go nie z natury, ale na podstawie otrzymanego wcześniej rysunku. Caravaggio – (od lewej) Chory Bachus; Złożenie do grobu; Powołanie Świętego Mateusza Michelangelo Merisi (1571-1610) 1. Jego malarstwo to przede wszystkim silne kontrasty światłocieniowe (caravaggionizm). 2. Na początku kariery często malował zmysłowych młodzieńców z owocami (Chory Bachus). 3. W jego obrazach jest dużo pustej przestrzeni, ponieważ detale rozpraszały oglądającego. 4. Często kopiował swoje najlepiej sprzedające się obrazy, aby zarobić jeszcze więcej. 5. Był awanturnikiem i nieraz wpisano go do kartoteki policyjnej. William Turner – (od lewej) Burza śnieżna – Parowiec u wejścia do portu; Deszcz, para, szybkość; Pożar Izby Lordów i Izby Gmin 5. William Turner (1775- 1851) 1. Uznano go za prekursora impresjonizmu. 2. Pierwszą akwarelę, scenę z Oxfordu, namalował mając 12 lat. 3. Zostawił po sobie 30 000 prac! Większość z nich to szkice, jednak ok. 300 obrazów olejnych również jest imponujące. 4. Mówił, że podczas wystaw wcierał tabakę w swoje płótna, a farby rozpuszczał w zwarzonym piwie. 5. Przeciwnicy Turnera porównywali jego dzieła do „dania z nadmiarem curry, żółtej febry i efektów biegunki”. Claude Monet – (od lewej) Staw z nenufarami; Katedra w Rouen; Wschód słońca 6. Claude Monet(1840-1926) 1. Uznany za jednego z twórców impresjonizmu. 2. Przyjaźnił się z Manetem – innym przedstawicielem impresjonizmu. 3. Z czasem jego wzrok się pogarszał, co widać w coraz bardziej „niewyraźnych” obrazach. 4. Swoją karierę rozpoczął już w gimnazjum jako karykaturzysta. 5. Jego najdroższe dzieło to „Stogi”. Jest warte 81,4 miliardów dolarów. Henryk Siemiradzki – (od lewej) Pogrzeb ruskiego szlachcica; Pochodnie Nerona; Dirce chrześcijańska 7. Henryk Siemiradzki (1843-1902) 1. Polski malarz akademicki. Miał podobną tematykę obrazów do Jana Matejki. 2. Obraz „Żebrający rozbitek” został sprzedany w londyńskim domu aukcyjnym Sotheby’s za ponad 5,4 miliona złotych. 3. Zanim podjął studia na ASP, ukończył studia na wydziale matematyczno-fizycznym. 4. Henryk Sienkiewicz czerpał inspiracje z malarstwa Siemiradzkiego, pisząc „Quo vadis”. 5. Został pochowany w krypcie zasłużonych na krakowskiej skałce. Alfons Mucha – (od lewej) Bibułki papierosowe; Taniec; Taniec (detal) Mucha (1860- 1939) 1. Jest autorem czechosłowackiego godła państwowego. 2. Zlecenie na plakat teatralny do sztuki Gismonda Victoriena Sardou było punktem zwrotnym w jego karierze. 3. Był twórcą witrażu w katedrze św. Wita w Pradze. 4. Już w wieku 19 lat dostał pierwszą pracę – tworzenie scenografii w wiedeńskim teatrze. 5. Jego praca egzaminacyjna na ASP w Monachium była tak dobra, że od razu przyjęto go na trzeci rok studiów. Gustav Klimt – (od lewej) Judyta z głową Holofernesa; Pocałunek; Danae 9. Gustav Klimt (1862-1918) 1. Bał się kobiet, ale z pasją je malował. 2. Przez całe życie mieszkał z matką. Nosił prosty kitel, nie wyróżniał się urodą, ale i tak miał powodzenie wśród kobiet. 3. Niektórzy badacze sztuki twierdzą, że obraz „Pocałunek” przedstawia jego samego z ukochaną. 4. „Pocałunek” wisi w muzeum w Wiedniu, w osobnej sali, pomalowanej w całości na czarno dla większego kontrastu. 5. Nigdy się nie ożenił, ale podobno miał 14 dzieci. Edvard Munch – (od lewej) Chora dziewczynka; Madonna; Letnia noc 10. Edvard Munch (1863-1944) 1. Nazywano go „malarzem brzydoty” i twórcą „obrzydliwego ekspresjonizmu”. 2. „Choroba, Szaleństwo i Śmierć, te czarne anioły czuwające nad moją kołyską, nie opuściły mnie przez całe życie” – Munch powiedział na temat swojego własnego malarstwa. 3. Artysta stworzył kilka barwnych i monochromatycznych wersji słynnego „Krzyku”, wykorzystując różne techniki malarskie i litograficzne. 4. Swoje obrazy wystawił publicznie po raz pierwszy, kiedy miał zaledwie 20 lat. 5. Przez znaczną część życia zmagał się z alkoholizmem oraz zaburzeniami nerwowymi. Wassily Kandinsky – (od lewej) Improwizacja 26; Athenaeum; Wielka Improwizacja 11. Wassily Kandinsky (1866- 1944) 1. Twórca abstrakcjonizmu i pierwszej abstrakcji. 2. Ukończył prawo i ekonomię, a malarstwem zajął się dopiero w wieku 30 lat. 3. Był teoretykiem sztuki, wydał liczne książki poświęcone formalnym i metafizycznym aspektom sztuki nieprzedstawiającej. 4. Został uhonorowany przez Google Doodle. 5. Pierwszy w pełni abstrakcyjny obraz nosił tytuł „Akwarela abstrakcyjna”. Stanisław Wyspiański – (od lewej) Apollo (witraż); Autoportret z żoną; Śpiący Stasiu 12. Stanisław Wyspiański (1869- 1907) 1. Oprócz malarstwa i literatury zajmował się również architekturą, grafiką, witrażami i projektowaniem mebli. 2. Kiedy nie miał już władzy w rękach, kazał przywiązywać sobie deski do ramion, a do nich narzędzia do rysowania. Kiedy nie mógł już malować, dyktował utwory literackie. 3. „By zacząć sztukę, stworzyć dzieło, potrzeba męki, trudu, pasji, bólu, skarg, żalu, smętku, lęku, grozy, litości” – Stanisław Wyspiański. 4. Szczególnie upodobał sobie pastele. 5. Studiował malarstwo u Jana Matejki. Piet Mondrian – (od lewej) Wiatrak; Kompozycja w czerwieni, błękicie i żółci; Brodway – Boogie-Woogie 13. Piet Mondrian (1872-1944) 1. Na początku swojej kariery zajmował się malowaniem pejzaży. 2. Zainspirowany rozmowami z teozofami, zaczął ograniczać się w swoich dziełach do pionów i poziomów, czerni oraz bieli. 3. Uznany za twórcę neoplastycyzmu. 4. Jego obrazy przypominają mapę Nowego Jorku, być może dlatego został doceniony dopiero w USA. 5. Inspirowała go natura, był przeciwnikiem sztuki nowoczesnej, do czasu aż poznał teozofów i zainteresował się metafizyką. Pablo Picasso – (od lewej) Błękitny pokój; Autoportret; Panny z Awinionu 14. Pablo Picasso (1881- 1973) 1. Oprócz malarstwa zajmował się jeszcze grafiką, rzeźbą i ceramiką. 2. Był współtwórcą kubizmu. 3. Był również współtwórcą kolażu. 4. Każda z kobiet Picassa wyznaczała inny okres w jego twórczości. 5. Obecnie ceny obrazów Picassa sięgają ponad 100 milionów dolarów. René Magritte – (od lewej) Ludzka natura; Dzień i noc; Kochankowie 15. René Magritte (1898-1967) 1. Na początku dorabiał jako projektant tapet oraz reklam dla domów mody. 2. Był znany z upodobania do tytoniu i drewnianych fajek. 3. Punktem zwrotnym było zobaczenie przez artystę reprodukcji obrazu Giorgia de Chirica „Pieśń miłosna”. Moment ten uważany jest za początek zainteresowania malarza surrealizmem. 4. Pomimo tego, że był surrealistą, malował z fotorealistyczną dokładnością. 5. Popierał partie komunistyczne. Salvador Dalí – Miękka konstrukcja z gotowaną fasolką; Płynąca żyrafa; Oblicze wojny 16. Salvador Dalí (1904-1989) 1. Rodzice uznali Salvadora za reinkarnację syna, który zmarł 3 lata wcześniej na zapalenie opon mózgowych. Imię też otrzymał po swoim zmarłym starszym bracie. 2. „Wiem, co jem. Nie wiem, co robię”. Lubił wyłącznie jedzenie o wyraźnej formie – uwielbiał skorupiaki, a nienawidził szpinaku. 3. Jego odpowiedź na pytanie teoretyczne z egzaminu na ASP brzmiała: „Jestem inteligentniejszy niż trzej profesorowie z komisji razem wzięci” Odmawiał złożenia egzaminu, albowiem, jak sam powiedział: „dużo lepiej znam od nich zawarte w pytaniu zagadnienie”. 4. Zaprojektował logo lizaków Chupa Chups. 5. Oprócz malarstwa zajmował się również filmem i literaturą (autor m. in. „Moje sekretne życie”). Frida Khalo – (od lewej) Autoportret (fotografia); Frida stojąca przy swoim dziele: Dwie Fridy; Jeleń z głową Fridy 17. Frida Khalo (1907-1954) 1. Jej związek z artystą Diego Riverą był bardzo burzliwy i namiętny. Prawie w każdej pracy malarka umieszczała coś związanego z jej mężem. 2. Frida była feministką i emancypantką. 3. W wieku 18 lat miała poważny wypadek drogowy, który wpłynął na jej życie. W swoim życiu przeszła ponad 30 operacji. 4. Malowanie było dla niej walką z cierpieniem, dlatego jej dzieła są tak osobiste. 5. Frida jest również znana z fascynacji modą i kreowania w ten sposób swojego wizerunku. Roy Lichtenstein – (od lewej) Pocałunek; Pop art rug; Look Mickey 18. Roy Lichtenstein (1923-1997) 1. Jego popartowski styl narodził się przy okazji malowania popularnych postaci z Disneya. 2. Uważany jest za jednego z twórców popartu. 3. Obraz „Śpiąca dziewczyna” został sprzedany za 45 milionów dolarów. 4. Zajmował się również ceramiką, rzeźbą i muralami. 5. Zajmował się głównie odwzorowywaniem reklam, codziennych przedmiotów, postaci z kreskówek, komiksów – na obrazach w żaden sposób nie podkreślał swoich emocji. Andy Warhol – (od lewej) Marilyn; Autoportret; Banan Warhol (1928-1987) 1. Oprócz sztuk plastycznych zajmował się również malarstwem. 2. Studia plastyczne rozpoczął już jako 14 letni chłopak. 3. Niewłaściwie uznaje się go za twórcę pop artu – pop art narodził się w Anglii. 4. Swoją artystyczną karierę rozpoczął w reklamie. 5. Zaczął się fascynować (i tworzyć jej liczne portrety) Marylin Monroe tuż po jej śmierci. 20. Zdzisław Beksiński (1929-2005) 1. Unikał oglądania dzieł innych artystów. Nie chciał się nimi podświadomie sugerować. 2. Karierę zaczynał od fotografii. 3. Był prawdziwym pasjonatem komputerów. 4. Swoją prywatną kolekcję własnych obrazów nazywał „zwierzętami domowymi”. 5. Nigdy nie pojawił się na swoim wernisażu, bo było to dla niego zbyt stresujące. Spis tych artystów nie opiewa w setki słów, linijek opisów danego malarza, jest tylko skrótową formą, by poznać trochę nazwisk. Wychodzę z założenia, że dla licealistów ważne jest, by się zainteresować i potem samodzielnie już coś wyczytać. Podobnie podana jest rozpiska 20 architektów, których musisz znać przed egzaminami na architekturę. Zainteresowali cię znani malarze i chcesz więcej? To poczytaj o: Nauka rysunku dla początkujących krok po kroku Najlepsi Polscy ilustratorzy Najlepsi Polscy projektanci Artyści modernistyczni tematyką utworów wykraczali znacząco poza unormowane i przyjęte w literaturze motywy. Ich dzieła bardzo często miały na celu negowanie kulturowo przyjętych zachowań i tematów, co powodowało, że nierzadko towarzyszyła im negatywna opinia krytyków. BAROK – ARCHITEKTURA I SZTUKA Spośród wielkich stylów kolejno występujących w Europie to znaczy stylu romańskiego, gotyku, renesansu i baroku, właśnie Barok jest najżywszy. Jest to jeden z nielicznych stylów, który w szybkim czasie opanował Europę i dotarł nawet do Ameryki. Barok wprowadził nowe odczucie sztuki, zmiękczył formy renesansu i klasycyzmu. W naszym życiu ciągle pojawiają się pewne barokowe efekty i jeśli ich zabraknie w wystroju jakiegoś wnętrza, brak w nim ciepła lub rozmaitości. Nazwa stylu pochodzi od portugalskiego słowa barocco oznaczającego nieregularnie rozwiniętą perłę. Do dziś spotyka się określenie baroku jako synonimu przesady, dziwacznych pomysłów. Barok w dzisiejszym rozumieniu jest to styl trwający od drugiej połowy XVIw. do roku ok. 1760. Styl ten jest wyrazem przemian religijnych, filozoficznych i społecznych w XVIw. narodził się we Włoszech jako następstwo form renesansowych stworzonych w Rzymie i Florencji. W połowie XVI w nie brakowało sztuce włoskiej artystycznych tradycji. Pracowało tam wielu uczniów i następców wielkich mistrzów renesansu, którzy przede wszystkim starali się opanować sposób malowania swych nauczycieli, ich manierę. Stąd przyjęto określać ten kierunek jako manieryzm. Przekształcenie żywych wrażeń w artystyczną formułę stało się niezwykle ważne. Zaczęto naśladować Michała Anioła. Jego sztuka stanowiła w całej Europie, a w Toskanii przede wszystkim punkt wyjścia dalszego rozwoju. W Rzymie powstała szkoła Rafaela, której podstawą były wykonane pod kierunkiem tego artysty ścienne malowidła w loggiach Watykanu i ostatnie jego dzieło Przemienienie. W północnych Włoszech, śladami kolejnych znakomitych artystów czyli Leonarda i Coreggia rozwiajano problemy światłocienia. Tradycje renesansu najsilniej przetrwały w Wenecji, ale i tam dochodziły do głosu nowe tendencje. Życie na dworach coraz bardziej pozbyte było treści. Artysta Bronzino dał temu wyraz na licznych portretach, którymi książęta ozdabiali galerie swych przodków. Architektura w tle wydaje się pusta, zimna i niezamieszkała. Jeszcze bardziej wyraźnie przejawia się nowy styl w malarstwie historycznym u artystów takich jak wspomniany już wcześniej Bronzino i Rosso. Podsunięte na pierwszy plan figury w jego dziele Alegoria miłości są spłaszczone i splecine w dekoracyjnym układzie. Manieryści w przeciwieństwie do artystów renesansu wysuwają na pierwszy plan arabeskę i ornament. W dziełach artystów renesansu fałdy szat uwydatniają kształty ludzkiego ciała, podczas gdy w połowie wieku XVI ciało jest pod fałdami ukryte. Manieryzm okazał się szczególnie owocny w dziedzinie sztuki dekoracyjnej, gdzie najróżniejsze groteskowe, na pół fantastyczne wyobrażenia powstawały z wyszukanych kombinacji motywów ludzkich i zwierzęcych. Często spotykają się ze sobą formy realistyczne z nieprawdopodobnymi wytworami. W świecie tym dominuje żart, wobrażnia i ironia. Przejawiająca się w tego rodzaju dziełach siła wobrażni przypomina fantastykę swiata starożytnego. Najwybitniejszym spośród artystów połowy XVI wieku we Włoszech był Tintoretto. Na jego obrazach wszystko dzieje się z woli wyższych i tajemniczych mocy. Ludzie w dziełach Tintoretta zawsze przedstawieni są w ruchu, który jest wyrazem duchowych uniesień. Spośród wszystkich weneckich artystów najbliżej był mniemania, że portret powinien odzwierciedlać wszystko, co zostało przeżyte, przemyślane oraz doznane. Dzieje architektury włoskiej w drugiej połowie XVI w kształtowały się podobnie jak całej sztuki owego okresu. Inwencja artystów a zwłaszcza Vignioli, przejawiła się najdobitniej w nowych typach pałaców i kościołów. Wybudował i ukończył on budowę zamku Caparola koło Viterbo. Zamek ten został wzniesiony na planie wielkiego pięciokąta z okrągłym dziedzińcem pośrodku. Parter jest boniowany, obie górne kondygnacje wiąże kolosalny porządek kolumnowy. Formom architektonicznym projektowanym przez manierystów brak jest siły materialnej. Siła kształtów i brył architektury renesansowej ustępuje na rzecz wrażenia bezcielesności. Manierystyczna sztuka rozpowszechniła się w całej Europie. W Niederlandach manieryści, których twórczość budziła wrażenie chorobliwej i wymuszonej, zastąpienii zostali przez Breula – malarza związanego z prawdziwym pulsującym życiem. Z powyższych wywodów wynika, że manieryzm w całokształcie kultury europejskiej nie stanowił okresu rozwoju tak doniosłego i owocnego jak np. gotyk czy renesans. Początek wczesnsego baroku rozpoczyna się ponownym ożywieniem realizmu. Najwybitniejszym jego przedstawicielem był Caravaggio, artysta o wielkiej sile twórczej. Wczesny obraz Caravaggia Wróżka jest sceną rodzajową, a więc należy do gatunku, jakiego dotąd w Italii nie znano. Obraz Caravaggia nie jest ani narracyjny, ani literacki. Artystę mniej interesuje to co się dzieje, lub też dziać się będzie, a bardziej same typy np. wróżka w białym turbanie. Na ostatnich obrazach Caracaggia wszystko zanurzone jest w mroku, jakby cała akcja toczyła się w głębokiej, ciemnej piwnicy. Jedynie jaskrawe boczne światło efektownie wydobywa postaci z owej ciemności, przyczyniając się do zawartości kompozycji. Pod koniec życia Caravaggio zaczyna tworzyć obrazy, w których ciemność zwycięża światło. Przykładem tego może być Madonna Różańcowa oraz Smierć Maryii. Twórczość Caravaggia najpełniej wyraziła zmianę upodobań i chęć przezwyciężenia manieryzmu. Malarstwo włoskie XVIIw nie dotrzymywało kroku większości innych współczesnych szkół europejskich: najwięksi malarze siedemnastowieczni nie przynależą do włoskiej szkoły. Lecz właśnie we Włoszech dokonuje się w tym czasie przełom, który stanie się podstawą rozwoju całego zachodnioeuropejskiego malarstwa nowożytnego. Pojawia się dążenie do wypowiadania w obrazie osobistych wrażeń artysty. W tym celu obierano szczególny punkt widzenia, pewien określony układ postaci, które zwrócone do widza plecami zdają się go zapraszać, aby sam wkroczył do obrazu. Sposób malowania nabiera swobody. Malarzy XVIIw interesuje zjawisko zmiany barw w zależności od oświetlenia i usiłują znależć na tej właśnie drodze jakąś ogólną tonację. Dzięki Caravaggiowi malarstwo oparte na zasadzie światłocienia zyskuje powszechne uznanie, którego nie osiągnięto nigdy wcześniej na przestzrenii całych dziejów sztuki. Największe zasługi położyła siedemnastowieczna sztuka włoska w dziedzinie architektury i na tym polu wysunęła się w tym okresie na czołowe miejsce w Zachodniej Europie. Szczególną uwagę przywiązywano do budownictwa sakralnego. Przeobrażenie stylistyczne dostrzegamy przedewszystkim w ukształtowaniu fasady. Kolumny i ciężkie gzymsy dają na ścianie różnorodną grę świateł i cieni, wywołując efekt głębi. Stylowi architektury XVIw odpowiada włoska muzyka z epoki Palestriny. W XVIIw zaczyna się poszukiwanie harmomii doskonałej. Każdy głos wykonuje swoją partię, choć jednocześnie współbrzmi z głosami innych partii. Rozpowszechnia się coraz bardziej muzyka organowa. Powstają oratoria i opery, z pełnym wyrazu śpiewem solowym przy akompaniamencie instrumentów. Historia sztuki nadała siedemnastowiecznej muzyce nazwę barokowej. Rozpoczęta przez Barmantego i prowadzoną dalej przez Michała Anioła budowę kościoła Św. Piotra ukończył rzymski architekt Maderna. Wprowadził on dość znaczące zminay, polegające na tym, że np. do części z kopułą dołączono część podłużną oraz wielki przedsionek. Dzięki temu kościół stał się przestronniejszy, lepiej odpowiadający swemu przeznaczeniu. W porównaniu z architekturą szesnastowieczną wszystkie formy nabierają mocy, rytm zaś odznacza się majestatycznym umiarem. Powierzchnia ściany staje się prawie niewidoczna. Nad attyką ustawiono posągi, które przerywają podziały horyzontalne. Liczne place rzymskie uzyskały swój kształt architektoniczny w XVIIw. Piazza Navola jest owalem z trzema ogromnymi fontannami pośrodku. Na Piazza Trevi olbrzymia fontanna ozdobiona jest wspaniałymi rzeżbami i ukazuje oczom zwiedzających niezrównany widok. W wymienionych placach podkreślano nadmierne efekty czysto wizualne. Tak zwarte zespoły architektoniczne nie powstawały w Europie od czasów średniowiecza. W porównaniu z sytuacją w budownictwie sakralnym zewnętrzny wygląd zamku barokowego nie różni się zbytnio od pałacu renesansowego, przetrwały tam formy wyrażnie surowe. Na jego planie dostrzegamy, że poszczególne pomieszczenia grupują się wokół owalnej sali głównej. W przeciwieństwie do spokojnych, zamkniętych i zaokrąglonych komnat pałacu renesansowego, architekci epoki baroku budują długie amfilady i łączą wspaniałe sale w imponujące ciągi, ukazując widzowi jednolity, płynny rytm uroczystego ruchu, który z jednej sali przenosi się do następnej. Obok rzymskich, szczególnie piękne są położone na zboczach pagórków pałace genueńskie. Mają one na wpół ciemne przedsionki, jasne, otwarte dziedzińce z widocznymi za nimi ogrodami. Najpiękniejsze dzieła architektury XVII wieku to podmiejskie palazzi czyli luksusowe wille rzymskich magnatów. Powstawały na zamówienie właścicieli, spragnionych życia w beztrosce i bogactwie, a także dzięki bujnej wyobraźni budowniczych. Najwybitniejszymi architektami XVII wieku byli Lorenzo Bernini i Francesco Boromini. Byli oni rówieśnikami i często ze sobą współpracowali, niekiedy na zamówienie tego samego zleceniodawcy. Jednak ich dzieła znacznie różnią się od siebie i każde nosi indywidualne piętno swego twórcy. Od swojej epoki wziął Bernini zamiłowanie do pozorów zewnętrznych i do przepychu. Artysta już za życia cieszył się uwielbieniem i sławą. Żył szczęśliwie i w dobrobycie. Miał wielu uczniów i kierował dużą pracownią wykonującą liczne zamówienia. Służąc przez wiele lat stolicy apostolskiej, Bernini musiał zadowalać kaprysy licznych papieży, którzy w owym czasie kolejno po sobie następowali. Niewiele gmachów wzniósł samodzielnie od fundamentów, za to bardzo często przerabiał lub wykończał budowle już rozpoczęte, przejawiał przy tym niespożytą inwencję i zręczność. Należał do mistzrów dekoracj, jacy wówczas byli potrzebni na każdym dworze. Twórczość Berniniego rozpoczyna wielkie cyborium z ołtarza kościoła Św. Piotra. Kręcone kolumny z brązu, które niczego niemal nie podtrzymują , działają w niearchitektoniczny sposób. Głównym dziełem Berniniego jest plac przed kościołem Św. Piotra. Jest on owalny, w samym środku stoi kolosalny obelisk, po obu jego stronach znajdują się dwie fontanny. Cały plac otacza ogromna dwuszeregoea kolumnada. Pierwotnie ów owal miał się skończyć długim portykiem w miejscu obecnego przejścia. Sam plac robi wrażenie rozległego, część przed kościelną fasadą nieco się wznosi i rozszerza, potęgując tym odczucie dali. Najważniejszym samodzielnym dziełem Berniniego jest kościółek San Andrea al Quirnale. Nieskazitelny ład tej budowli, jej prostota wiążą się z tradycją palladyńską: we wnętrzu chciał osiągnąć doskonałość Panteonu, lecz jako artysta XVII wieku dał dynamicznym formom więcej miejsca, niż im pozostawiono w renesansie. Wnętzre San Andrea jest poprzecznym owalem, podobnie jak plac przed kościołem Św. Piotra, i kształt ten czyni je bardziej rozległym. Otwarte risze kaplic kościelnych ujęte są w wielkie kolumny, ołtarz o przerwanym gzymsie, z posągiem Św. Andrzeja unoszącego się w obłoku, przypomina fasadę kościoła. Francesco Boromini był skrajnym przeciwieństwem spokojnego, zrównoważonego Berniniego. Siłą wyobraźni górował nad swym wielkim rówieśnikiem, lecz żył zawsze samotnie, był nitowarzyski i szorstki. Był nizrównoważony i łatwo się uosił. Jednym z jego wczesnych dzieł było Oratorio di San Filippo Neri, należy ona do popularnego rzędu fasad dwukondygnacyjnych w typie kościoła Gesu. Wklęsłym gzymsom przeciwstawił wypukłość w samym środku elewacji, a zaokrąglenie balkonu wzmocnił efektem znajdującej się wyżej konchy. W historycznym rozwoju form okiennych ujawniają się wyraźnie poglądy architektów z poszczególnych epok. W okresie antycznym niemal nie uznawano okna za pełnowartościowy motyw architektoniczny: był to po prostu otwór w murze, co nawyżej zaznaczony skromnym obramowaniem. W gotyku i renesansie francuskim okna stają się tworami samodzielnymi. Boromini swobodnie interpretował owe tradycyjne typy. Już w oknach Palazzo Barberini zwieńczenie okna zdaje się uniezależniać od płaskiej ściany i okiennego obramowania. Forma architektoniczna wyciąga się, wzbogaca, narasta. Dla Berniniego i Borrominiego budowla stanowiła jedność różnorodnych i skontrastowanych brył. Wielu innych jeszcze architektów włoskiego baroku wykazało w Rzymie swoje talenty np. Pietro da Cartone czy Carlo Fontana. Polska bardzo silnie przeżyła architekturę barokową. Kościół Św. Piotra i Pawła w Krakowie był pierwszą jezuicką świątynią z kopułą i bezwieżową fasadą na wzór rzymski. Na południową Polskę, na Podole, dalej na ukrainę i na Litwę oddziaływał silnie barok włoski, właśnie wskutek budownictwa jezuickiego. Inaczej było w Warszawie w XVIIw, w nowej stolicy, gdzie powstały liczne pałace wzorowane na architekturze Paryża i Wersalu, a póżniej za Sasów, na architekturze barokowej Drezna. Do nawspanialszych dzieł barokowych w Polsce należy pałac Jana III w Wilanowie pod Warszawą oraz pałac w Radzyniu Podlaskim. Obie wojny światowe zniszczyły wiele z tych zabytków, ale i to, co zostało, pozwala stwierdzić, że barok silnie związany jest z naszą kulturą. Świetnym przykładem może być kościół Św. Anny w Krakowie. Obok Warszawy i Krakowa bogatym miastem w zabytki barokowe jest Gdańsk, wyraźnie wzorowane na budowlach niederlandzkich. Gdański barok zaznaczył się także w przemyśle artystycznym w słynnych meblach gdańskich, wyrabianych nad Bałtykiem dla Polski. W okresie baroku, za czasów Stanisława Augusta zaczyna się nasze malarstwo narodowe. Na czele wszystkich malarzy polskich stanął włoch Marcello Bacciarelli, nadworny malarz Stanisława Augusta i Francuz Piotr Norblin, malarz Czartoryskich. Ich dzieła miały znaczący wpływ na dalszy rozwój kultury polskiej.
| ኢскеφеςуህе щиዒեцቫሯ | Слеζուз ըсጊ ቾакутቤδ |
|---|---|
| Եщох у | ሟαδሼκըኼαвቹ σադኧհисθ уйа |
| Ծፋтеմоν ኦйէнтθዙεтв ኦቁирадէ | Ճէዴиፄи πа |
| Еглօф եтрекաψυ | Апуду иврու θχሞбοтв |
Repertuar zespołu obejmuje muzykę polskiego i europejskiego baroku – dzieła oratoryjno-kantatowe, opery i muzykę instrumentalną. W skład zespołu wchodzą młodzi i utalentowani instrumentaliści specjalizujący się w wykonawstwie muzyki dawnej, grający na instrumentach z epoki lub ich kopiach.Pisarze: Molier- Szkoła żon, Skąpiec, Mizantrop Torquato Tasso- Jerozolima wyzwolona Jean Baptiste Racine- Berenika John Milton- Raj utracony Wacław Potocki- Pieśni Pokutne, Judyta Zbigniew Morsztyn- wiersze Mikołaj Sęp Sarzyński- Rytmy albo wiersze polskie Architektura: Domenico Fontana- budowa pałacu laterańskiego Giovanni Bernini- Plac Św. Piotra Rzeźba: Giovanni Bernini- Pluton i Prozerpina Alessandro Algardi- Ścięcie Św. Pawła Malarze: Caravaggio- Ekstaza Św. Franciszka Diego Velazquez- Triumf Bachusa Muzyka: Jan Sebastian Bach- Koncerty brandenbusrkie Antonio Vivaldi- Cztery pory roku
Niektóre z nich główni przedstawiciele baroku w literaturze, muzyce, malarstwie i architekturze są Miguel de Cervantes, Antonio Vivaldi, Caravaggio i Carlo baroku miał bardzo wpływowych przedstawicieli na całym świecie. Styl ten powstał w Europie Zachodniej i obejmował XVII i XVIII wiek, dotarł do kilku kolonii latynoamerykańskich i znalazł odzwierciedlenie w różnych kulturowych i artystycznych wyrazach czasu. Literatura, malarstwo, rzeźba, architektura i muzyka to tylko niektóre z obszarów, na które ten styl mocno charakterystyka okresu baroku ma związek z egzaltacją ornamentów, realistyczną reprezentacją i dziełami o wysokim poziomie kontrastu, w niektórych przypadkach nawet historyczny, w którym pojawia się styl barokowy, charakteryzuje intencja Kościoła katolickiego do zademonstrowania swojej siły; Biblijne i religijne odniesienia pojawiają się w różnych gatunkach. Intencją było wzbudzanie emocji poprzez wyrażenia artystyczne, ponieważ te dramatyczne zasoby wykorzystano do wyolbrzymienia realizmu i wywołania 10 najbardziej reprezentatywnych artystów okresu barokuLiteraturaMiguel de Cervantes Ten powieściopisarz, poeta i dramaturg urodził się w Madrycie, w Hiszpanii, w 1547 roku. Chociaż jego skłonność do pisania była wczesna, miał zobowiązania wojskowe, które sprawiły, że skoncentrował się na polu w bitwie pod Lepanto w 1571 roku, został uwięziony przez armię turecką w 1575 roku i wypuszczony pięć lat później. Wtedy wrócił do Hiszpanii i poświęcił się pisaniu latach 1605–1615 opublikował „Genialny dżentelmen Don Quixote de la Mancha„Jego arcydzieło i największy przedstawiciel literatury barokowej. Barokowe pole literackie zostało scharakteryzowane jako miejsce debaty między realizmem a idealizmem, aw „Don Kichota” istnieje stały kontrast między tymi Juana Ines de la Cruz Juana Ramírez de Asbaje, lepiej znana jako Sor Juana Ines de la Cruz, była samoukiem meksykańskiego pisarza urodzonego w latach 1648–1651 (jej data urodzenia nie jest dokładnie znana).Specjalizował się w poezji, chociaż jego twórczość obejmuje postacie tak różnorodne, jak sonety do tak zwanych „komedii hiszpańskiego płaszcza i miecza”, sztuki, których głównym argumentem jest związek miłości między kobietą a praca charakteryzuje się integracją bombastycznych form baroku ze znaczeniem poszukiwania wiedzy. Jego wiersz „Pierwszy sen” (1692) jest odzwierciedleniem jego charakterystycznego Sebastian Bach Bach urodził się w Niemczech w 1685 roku. Był kompozytorem i śpiewakiem, a także grał na skrzypcach, altówce, organach i muzyka jest uważana za wyraz epoki baroku. Jego kompozycje charakteryzują się główną melodią z akompaniamentem i podkreśleniem „koloru harmonicznego”, który odnosi się do interakcji tonów głównych i tonów bardzo religijnym człowiekiem, a jego kompozycje szukały radości dla ducha i uwielbienia Boga. Jednym z jego najbardziej reprezentatywnych utworów jest „Tocata y fuga en re menor”, który był nawet używany w nowoczesnych kontekstach Vivaldi Vivaldi urodził się w 1678 roku w Wenecji i jest uważany za najbardziej reprezentatywnego włoskiego kompozytora okresu baroku. Został wyświęcony na kapłana, ale całkowicie poświęcił się wirtuozem skrzypiec i kompozytora koncertów barokowych, uważanych za wielkie wpływy w muzyce. Jego kompozycje charakteryzują się wymagającymi umiejętnościami z jego najważniejszych dzieł jest „Las cuatro estaciones”, koncert złożony z czterech sonetów. Pełna praca Vivaldiego obejmuje około 500 van RijnTen holenderski malarz urodził się w 1606 roku. Prace Rembrandta charakteryzują się bardzo realistyczną realizacją dzięki zastosowaniu świateł i cieni. Tematy jego obrazów są w większości biblijne, mitologiczne i wiele portretów, a także autoportretów; Te ostatnie stanowią około jedną dziesiątą ich pracy. Jego najważniejszą cechą jest zdolność do odtwarzania twarzy i emocji w realistyczny i efektowny Merisi da Caravaggio urodził się we Włoszech w 1571 roku. Jako dobry przedstawiciel okresu baroku był malarzem, którego twórczość charakteryzowała realizm i naturalizm. Caravaggio unikał wyidealizowanych kreacji; wolał reprodukować przedmioty, jak były, i malował swoje obrazy prawdziwymi modelami, rewolucyjną praktyką na ten czas. Był uważany za najważniejszego malarza Rzymu w latach Lorenzo BerniniTen włoski rzeźbiarz i architekt urodził się w 1598 roku i uważany jest za największego przedstawiciela barokowej rzeźby i Berniniego charakteryzują się ekspresyjnymi gestami i demonstrują uproszczone, ale potężne emocje; jego prace są dynamiczne i pozwalają widzowi docenić je ze wszystkich zwrócił szczególną uwagę na szczegóły tekstury w swoich pracach i zawsze starał się wydrukować poczucie ruchu w swoich dziełach. Do najbardziej znanych rzeźb należą „Gwałt Prozerpiny”, „Ekstaza św. Teresy” i „Apollo i Daphne”.François GirardonTen francuski artysta, urodzony w 1628 roku, jest najbardziej znanym barokowym rzeźbiarzem we Francji. Pracował nad dekoracją pałacu wersalskiego za panowania Ludwika Girardona był brązowy konny posąg Ludwika XIV wzniesiony w Miejsce Vendôme, w Paryżu. Został on zniszczony podczas rewolucji francuskiej, ale nadal istnieją mniejsze repliki. Na jego twórczość wpływa szkoła barokowa, choć jego prace są uważane za bardziej konserwatywne i mniej energiczne niż artystyczne wyrażenia tego BorrominiUrodził się w 1599 r. Pod nazwą Francesco Castellini (w 1627 r. Zmienił nazwisko). Praca Borrominiego charakteryzuje się krzywiznami jego fasad i złożonością innowacyjnym artystą: odważył się eksperymentować z formami i stworzyć „żywą” architekturę, pełną ruchu, dynamizmu. Jego prace opierały się na geometrycznych, modułowych żył w celibacie, poświęcił się architekturze w pełni iz wielką dyscypliną. Jednym z jego najbardziej reprezentatywnych dzieł jest kościół San Carlo alle Quattro Fontane, zwany także „San Carlino” ze względu na małe FontanaFontana urodził się w 1638 roku. Był architektem i inżynierem. Pracował jako asystent Gian Lorenzo Berniniego w kilku projektach, a po śmierci Berniniego stał się najbardziej wpływowym barokowym rzymskim architektem..Fontana przywiązywał wagę do interakcji między rzeźbami a środowiskiem miejskim. Jedną z najbardziej reprezentatywnych konstrukcji jest fasada kościoła San Marcello al Corso w dziedzictwie Fontany znajduje się duża liczba rękopisów, przechowywanych w Królewskiej Bibliotece Zamku Quixote de la Mancha” w Don Quijote Spanish English Learning Źródło: 18 lipca 2017 od: de Cervantes” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: de Cervantes” w biografii Odzyskany 18 lipca 2017 z Biography: M. „Sor Juana, filozofia baroku” w Bibliotece Wirtualnej Miguela de Cervantesa. Źródło: 18 lipca 2017 z Biblioteki Wirtualnej Miguel de Cervantes: Moctezuma, P. „Sor Juana Ines de la Cruz i Novohispano Baroque poprzez narracyjne modele fikcji historycznej i boom hispanic feminine ”(2010) w Institutional Repository Uniwersytetu w Alicante. Pobrane 18 lipca 2017 r. Z Repozytorium Instytucjonalnego Uniwersytetu w Alicante: M. i Sartorius L. „Jan Sebastian Bach: szczegółowa biografia informacyjna” (1964) w kompozytorach barokowych i muzykach. Pobrane 18 lipca 2017 roku od kompozytorów barokowych i muzyków: R. „Ocena stylu muzycznego Vivaldiego” (4 marca 2015) w BBC Music Magazine. Pobrane 18 lipca 2017 z BBC Music Magazine: Vivaldi” w biografii Odzyskany 18 lipca 2017 z Biography: K. „Caravaggio (Michelangelo Merisi) (1571-1610) i jego zwolennicy” (2003) w The Met. Pobrane 18 lipca 2017 z The Met: van Rijn” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: Gian Lorenzo” w National Gallery of Art Źródło: 18 lipca 2017 z National Gallery of Art: Girardon. Pierwszy rzeźbiarz do króla (1628-1715) ”w Chateau de Versailles Retrieved 18 lipca 2017 z Chateau de Versailles: Borromini” w Encyclopedia Britannica Źródło: 18 lipca 2017 z Encyclopedia Britannica: J. „Borromini: pierwszy architekt” (2011) w The Guardian. Pobrane 18 lipca 2017 r. Od The Guardian: Fontana” w Oxford Index Źródło: 18 lipca 2017 r. Z Oxford Index: Carlo (1638-1714)” w Brown University Library Źródło: 18 lipca 2017 z Brown University Library:
Artyści renesansowi i ich dzieła: – Leonardo da Vinci – Gioconda lub Mona Lisa, Dama z łasiczką, Ostatnia wieczerza; – Rafael Santi – Madonna Sykstyńska, Madonna ze szczygłem – malarz madonn (MB), Szkoła ateńska; – Tycjan – Święta Maria Magdalena, Chrystus z Magdaleną, Jan Chrzciciel;Nazwa omawianego okresu etymologicznie wywodzi się od gatunku perły poławianej u wybrzeży Portugalii, zwanej „barocco”. Powiązana jest także z francuskim słowem „baroque”, które oznacza „bogactwo ozdób” i dobrze określa barok. Ramy czasowe tej epoki przypadają na wiek XVII. Jest to okres walk, intensywnej działalności inkwizycji i szerzących się chorób. Europie doskwiera wojna trzydziestoletnia, Francji liczne potyczki Ludwika XIV, Polsce powstanie Bohdana Chmielnickiego i potop szwedzki. W związku z tym filozofia, sztuka, architektura, malarstwo i wreszcie literatura tchnęły niepokojem i łamały dotychczasowe zasady, a artyści uwielbiali nadmiar ozdobników oraz patos. Stało się to elementem, dzięki któremu łatwo było rozpoznać barok. Definicja tej epoki zakłada wręcz powszechną skłonność do przesady, co łamało renesansowe poczucie smaku i harmonii. Barok — najważniejsze informacje Zdumiewanie niezwykłą formą to podstawowa zasada, która przyświecała artystom w nietypowej epoce, jaką był barok. Literatura tego okresu przepełniona była różnorodnymi środkami artystycznymi. Pisarze bardziej skupiali się na formie niż na treści. Najczęściej stosowano alegorię, oksymoron, anaforę, antytezę oraz hiperbolę. Te środki stylistyczne nierzadko wypełniały one dzieła literackie tak, że czyniły z nich skomplikowane utwory. Ponadto sięgano także po motyw śmierci i przemijania, czyniąc go wręcz tematem przewodnim niektórych kompozycji. Patrząc na dzieła z poszczególnych epok, łatwo dostrzec te przypadające na okres obejmujący barok. Cechy, które zauważalne są niemal natychmiast, to monumentalizm połączony z bogactwem dekoracji i ornamentów. Malarstwo i rzeźba barokowa to przede wszystkim umiejętne przedstawienie ruchu, światłocienie, wizyjność i mistycyzm. Niezwykła ekspresja dzieł tej epoki jest odzwierciedleniem trudnego czasu, w jakim musieli tworzyć artyści. Barok w czasach sarmackich Barok w Polsce dzieli się zwykle na trzy fazy: początkową (koniec XVI wieku), którą reprezentowali tacy autorzy, jak Mikołaj Sęp Szarzyński, Hieronim Morsztyn czy Piotr Skarga; dojrzałą (od lat 30. aż do 70. XVII wieku) związaną ściśle z kulturą sarmacką; schyłkową (do lat 30. XVIII wieku), w której pisali najwybitniejsi twórcy tego okresu: Wacław Potocki, Wespazjan Kochowski i Jan Chryzostom Pasek. Polski barok rozwijał się w nietypowy sposób. Związane to było głównie z krzyżowaniem się nurtów napływających z zachodniej Europy, Włoch i Hiszpanii, z kulturą obecną na terenie kraju. Szczególnie podatne na wpływ barokowej sztuki były prądy sarmackie, które i tak cechowała skłonność do przepychu i teatralności. Dwie twarze baroku Barok zarówno w Polsce, jak i na świecie miał dwa oblicza. Jedno było mistyczne i przeniknięte duchem kontrreformacji, drugie zaś — bardzo malownicze i związane ze świecką poezją dworską i okolicznościową. Doskonale obrazuje to twórczość najwybitniejszego polskiego poety tej epoki, Jana Andrzeja Morsztyna. Tę barwną epokę, która pozostawiła liczne dzieła architektury, malarstwa i literatury, przez długi czas niesłusznie pomijano i krytykowano. Ostatecznie jednak utwory artystów z tego okresu stały się inspiracją do wielkich dzieł literackich w Polsce i na świecie. Poznając barokowych pisarzy, artystów i rzemieślników wykuwających monumentalne dzieła, trzeba pamiętać o burzliwej historii, która kształtowała ich twórczość. Dzięki temu filozofia i sztuka tej niezwykłej epoki będzie wciąż odkrywana i interpretowana na nowo. .
