5 października 1939 r., w czasie niemieckiej defilady zwycięstwa w Warszawie, polscy saperzy planowali zamach na Hitlera. Gdyby tylko udało się zdetonować 500 kg trotylu, druga wojna światowa potoczyłaby się zupełnie inaczej. Prób zabójstwa wodza III Rzeszy było przynajmniej kilkadziesiąt. Z każdego zamachu wychodził bez szwanku, co pozwalało mu wierzyć, że czuwa nad nim Opatrzność. We wrześniu 1939 r. Hitler wielokrotnie zmieniał miejsce postoju i odbył przynajmniej dziewięć wypraw na front. Po Polsce przemieszczał się zazwyczaj w kawalkadzie pojazdów. Najpierw jechały motocykle i dwa samochody rozpoznania. Dalej konwój führera, składający się z dwóch grup sześciokołowych limuzyn marki Mercedes ze składanymi dachami. W pierwszej grupie jechał Hitler na tylnym siedzeniu; oprócz kierowcy towarzyszyli mu adiutanci i członkowie obstawy. Za nim dwa kolejne samochody z obstawą, samochody eskorty SS i ochroniarzy z RSD (osobista służba bezpieczeństwa Hitlera), samochód adiutantów i samochód łącznikowy. W drugiej grupie Mercedesów mogli jechać inni wysocy rangą naziści, a także zaproszeni goście. Był także wóz rezerwowy, bagażowy, kuchnia polowa i cysterna z benzyną. Na końcu jechała druga grupa motocyklistów, pluton łączności oraz oddział przeciwczołgowy. 28 września Niemcy zmusili Warszawę do kapitulacji. Od 1 października niemieckie oddziały sukcesywnie wkraczały do przygnębionej klęską stolicy. Upojony sukcesem Hitler przygotowywał się do odebrania defilady zwycięskiej 8 Armii gen. Blaskowitza. 5 października Hitler przyleciał do Warszawy. Na lotnisku Okęcie został powitany przez generałów: Brauchitscha, Blaskowitza i Reichenaua, po czym w uzbrojonym konwoju przejechał do Śródmieścia. Jego wizyta miała przebiegać z zachowaniem wszelkich zasad bezpieczeństwa. Centrum miasta zostało szczelnie zamknięte i oczyszczone z ludności cywilnej. Na ulicach zawisły flagi III Rzeszy. Setki policyjnych patroli przemierzały ulice, a na dachach wyższych budynków ustawiono karabiny maszynowe. Do miejsc bezpośrednio przylegających do trasy defilady dopuszczono wyłącznie niemiecki personel wojskowy. Nielicznym niewysiedlonym mieszkańcom pod groźbą śmierci zakazano otwierania okien lub opuszczania mieszkań i domów. Dodatkowo Niemcy zażądali wysokiej rangi zakładników jako zabezpieczenia przed potencjalnym zamachem. Uwięziono 12 członków władz miejskich, w tym byłego prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego. Przygotowanie zamachu na tak chronionego człowieka musiało być zadaniem niezwykle trudnym. Jego organizacji podjął się gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski, który w ostatnich dniach września tworzył zaczątki przyszłej organizacji konspiracyjnej – Służby Zwycięstwu Polski. Michał Tokarzewski zapisał we wspomnieniach: „Z kolegą przewidzianym na szefa dywersji omówiłem założenie ładunku pod budynkiem Dyrekcji Kolei i zorganizowanie odpalenia go w momencie przewidywanego tamtędy przejazdu Hitlera po prawdopodobnej defiladzie zwycięstwa”. Tym szefem dywersji miał zostać mjr Franciszek Niepokólczycki ps. Teodor, dowódca kompanii saperów w Cytadeli, który przygotował całą operację, nie uczestniczył jednak w ostatecznym wykonaniu zadania. Zlecił je swoim żołnierzom i oficerom z 60 Batalionu Saperów Armii Modlin. Dokładny przebieg przygotowań znany jest jedynie z powojennej relacji por. Dominika Żelazki, który miał pewien wkład w akcję. W pierwszych dniach września 1939 r. Żelazko walczył w kompanii por. Unterbergera pod Mławą. Por. Żelazko dowodził plutonem. Niefortunnie w ogniu walk wraz z kilkunastoma żołnierzami znalazł się poza oddziałem. Po powrocie do kompanii żołnierze usłyszeli zarzut dezercji z pola walki i groźbę sądu polowego z przewidywaną za to karą śmierci. Por. Żelazko wrócił do Warszawy i czekał na rozwój wypadków. Kilka dni przed kapitulacją stolicy przyprowadzono go do dowódcy batalionu mjr. Niepokólczyckiego, a ten miał się zwrócić do niego słowami: „Daję panu porucznikowi do wyboru: albo sąd, albo zadanie, którego pomyślne wykonanie zmaże z pana wszelkie podejrzenia i wszelkie winy. Proszę wybierać”. Żelazko wybrał zadanie. Później okazało się, że było ono niesłychanie niebezpieczne. 25 września, w tzw. czarny poniedziałek (na Warszawę spadło 560 ton bomb burzących i 72 tony bomb zapalających), gdy nawet na chwilę nie ustawał ostrzał artyleryjski, por. Żelazko z kilkoma żołnierzami pobrał z magazynu przy ul. Burakowskiej w Warszawie ładunek trotylu, który miał przewieźć na róg ul. Książęcej i Rozbrat. Ładunek załadował na wozy taborowe i ruszył ulicami stolicy. Konie musiał prowadzić za uzdę, by się nie spłoszyły. Szedł kilka godzin. Gdy Żelazko wreszcie przekazał ładunek Unterbergerowi, ten ponoć powiedział: „Panie poruczniku, udowodnił pan, że nie jest dezerterem, a jeśli uda nam się to, co zamierzamy, będzie pan bohaterem”. Na tym zakończyła się misja Żelazki i w dalszych przygotowaniach do zamachu nie brał udziału. Pierwszy dowódca Polskiego Państwa Podziemnego gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski wspominał, że podłożono dwa olbrzymie ładunki wybuchowe. Umieszczono je (każdy po 250 kg trotylu) w skrzyniach wraz z „pewną liczbą pocisków artyleryjskich”. Materiał schowany był w sposób niewzbudzający żadnych podejrzeń w rowie przeciwczołgowym, wykopanym w dniach oblężenia Warszawy. Skrzynie przysypano ziemią i prowizorycznie wykonaną nawierzchnią, a następnie przykryto doprowadzoną do normalnego stanu jezdnią. Jeden ładunek umieszczono w pobliżu gmachu Banku Gospodarstwa Krajowego, na zachodnim rogu Nowego Światu i Alei Jerozolimskich; drugi – w gmachu Dyrekcji Kolei na wschodnim rogu (po wojnie zbudowano tam gmach KC PZPR). Obydwa dokładnie na trasie, którą miał przemierzać Adolf Hitler. Generał Karaszewicz-Tokarzewski polecił połączyć ładunki kablem, jego końcówki doprowadzić do piwnicy jednego ze zrujnowanych domów w sąsiedztwie i czekać na dalsze rozkazy. W sąsiadującym z BGK budynku czuwały na zmianę, dzień i noc, dwa posterunki – każdy złożony z saperów i oficera. Zadanie założenia ładunków wykonali dowodzący akcją por. Franciszek Unterberger, kpt. Edward Brudnicki, a być może i por. rez. Czesław Sawicki. Następnego dnia Hitler przejeżdżał w długim korowodzie samochodów uprzątniętymi z gruzu ulicami Warszawy. Podczas przejazdu przez Aleje Ujazdowskie rzesze żołnierzy entuzjastycznie pozdrawiały swego wodza, który stał na przednim siedzeniu Mercedesa. Punkt kulminacyjny obchodów przewidziany był na krótkim odcinku Alei Ujazdowskich, gdzie między Piękną a wylotem ulicy Chopina, wśród willi i eleganckich budynków dawnych ambasad, zbudowano niewysoką trybunę, przybraną swastykami i wielką niemiecką flagą wojenną. Tutaj, przy dźwiękach wojskowej orkiestry, Hitler w otoczeniu generałów patrzył dumnie na maszerujących w szeregach żołnierzy piechoty, kawalerii i artylerii. Po blisko dwóch godzinach, gdy defilada zbliżała się do końca, Hitler wsiadł do swego Mercedesa i całą kawalkadą pojazdów ruszył w kierunku placu Piłsudskiego. Pokonując Aleje Ujazdowskie i Nowy Świat, stał na miejscu pasażera z podniesioną w nazistowskim geście ręką. Tymczasem, kilkadziesiąt metrów dalej, mała grupa polskich żołnierzy czekała przyczajona w ruinach jednego z pobliskich budynków na odpowiedni moment odpalenia zapalników... Niestety, Hitler, witany okrzykami swoich żołnierzy, bezpiecznie opuścił skrzyżowanie i odjechał w stronę Starego Miasta. Jeszcze tego samego dnia wrócił samolotem do Berlina. Dlaczego nie zdetonowano ładunku? Jan Nowak-Jeziorański w książce opisującej historię polskiego podziemia czasów drugiej wojny zapisał: „Tokarzewski tłumaczył mi po wojnie, że nie miał jeszcze wtedy żadnego wywiadu i że defilada zaskoczyła zamachowców. Niepokólczycki nie dostał się tego ranka na miejsce, bo Niemcy zamknęli dostęp do ulic, którymi miał przejechać Hitler. Oficer obecny na miejscu otrzymał wprawdzie rozkaz działania na własną rękę, ale tylko w wypadku, jeśli nie będzie cienia wątpliwości, że widzi przed sobą samego Hitlera. Stawka była za wielka, by można było pozwolić sobie na pomyłkę. Nie wiedząc, kto przyjmował defiladę: Hitler czy Blaskowitz albo Brauchitsch, zawahał się i nie dał znaku do odpalenia detonatora w chwili, gdy korowód aut przemknął mu przed nosem”. Trzej niedoszli wykonawcy – por. Unterberger, kpt. Brudnicki i ppor. Sawicki – mimo że wcześniej złożyli przysięgę konspiracyjną (wstąpienie do Służby Zwycięstwu Polski), po nieudanej akcji z powrotem założyli mundury i zgłosili się do niemieckiej niewoli. Ładunki z trotylem i pociskami zostały rozbrojone kilka dni później i przeniesione w inne miejsce. Niezwykle ciekawie atmosferę 5 października oddają świadkowie tamtych wydarzeń, mieszkańcy Warszawy. Józef Małgorzecki: „W Alejach Ujazdowskich odbywała się defilada wojsk niemieckich. Stamtąd kolumny wrogiej armii skręcały w Aleje Jerozolimskie i Marszałkowską w kierunku Saskiego Ogrodu. Staliśmy z żoną na rogu Świętokrzyskiej pod kolumnami PKO. Nad wejściem do gmachu widniał polski orzeł i jakaś sentencja prezydenta Mościckiego. Warszawiacy stali na chodnikach w milczeniu, a ulicą ciągnął nieprzerwany potok ludzi, maszyn i koni. Żołnierze wygoleni, butni, jechali na samochodach, inni siedzieli na wypasionych koniach ciągnących działa, moździerze, cekaemy. Czołgi ciężkie i lekkie jechały ze zgrzytem gąsienic. Na chodnikach panowała przeraźliwa cisza. (…)”. Teodora Żukowska opisuje zachowanie jej niemieckich sąsiadów, mieszkających wówczas w Warszawie: „Postanowiłam wreszcie wyjść do miasta. Dotychczas prawie nie ruszyłam się z mieszkania, wolałam go pilnować. Na dole przy bramie Niemcy nie wypuścili mnie, nie podając żadnego uzasadnienia. Byłam wściekła. Musiałam zawrócić. Na schodach spotkałam jednego z naszych niemieckich sąsiadów z przeciwka. Zatrzymałam go i zirytowana zapytałam, dlaczego nie pozwalają mi wyjść. Wydawał się jakiś rozgorączkowany. Jego oczy zza okularów błyszczały. »Führer jest dzisiaj w Warszawie – zachłysnął się nieomal. – Odbiera defiladę zwycięstwa niedaleko stąd«. W głosie jego wyczuwało się bezgraniczne uwielbienie, miałam wrażenie, że przy wymawianiu nazwiska Hitlera najchętniej by stanął na baczność”. Podobne spostrzeżenia zapisała w swych pamiętnikach Leni Riefenstahl, reżyserka słynnych nazistowskich filmów „Triumf woli” i „Olimpia”, która przyleciała na warszawską defiladę razem z ekipą filmową: „Stałam przy Allgeierze, tuż obok Hitlera, i widziałam, jak maszerujący żołnierze wpatrywali się w niego jak zahipnotyzowani. Sprawiali wrażenie, że każdy zrobiłby wszystko na jego rozkaz. Gotowi byli za niego umrzeć”. Jedno jest pewne – gdyby warszawski zamach doszedł do skutku, zabijając wodza nazistowskich Niemiec, wojna potoczyłaby się zupełnie inaczej. Korzystałam z: Roger Moorhouse „Polowanie na Hitlera”, 2006 r.; Jan Nowak-Jeziorański „Kurier z Warszawy”, 2002 r.; Teodora Żukowska „Na skraju dwóch światów... Wspomnienia 1939–1953”, 2000 r.; Józef Małgorzecki, zbiór rękopisów, BN; „Zeszyty Historyczne” nr 6/1964 r. Mogło się udać Opinia ppłk. dr. inż. Waldemara Kawki, eksperta w dziedzinie inżynierii wojskowej, adiunkta Akademii Obrony Narodowej Dwa ładunki po 250 kg trotylu to dużo?To bardzo, bardzo dużo. Tym bardziej że były przygotowane do detonacji w samym centrum stolicy. Gdyby udało się je zdetonować, co uległoby zniszczeniu?Przyjmując, że pod wybrukowaną jezdnią zalega grunt piaszczysto-gliniasty, to w zależności od głębokości założenia ładunku, kształtującej się na poziomie od 1 do 3 m, promień leja powybuchowego waha się w granicach od 11,5 do 13,0 m (bez uwzględnienia niszczącego oddziaływania „pewnej liczby pocisków artyleryjskich”). A więc całkowitemu zniszczeniu uległaby cała szerokość Alei Ujazdowskich wraz z centralnie usytuowanym torowiskiem dla tramwajów. Po drugie, wyrwane w wyniku detonacji odłamki z pobliskiej zabudowy (cegły, fragmenty drzwi, okien itd.), lecące z ogromną prędkością, stanowiłyby istotny element zagrożenia dla osób znajdujących się w odsłoniętych pojazdach. Wystąpiłaby gwałtowna zmiana ciśnienia (nadciśnienie i podciśnienie). Na te zmiany szczególnie wrażliwe są wewnętrzne organy człowieka, zwłaszcza te, które zawierają dużą ilość gazów i płynów, mocno ukrwione narządy, wszelkiego rodzaju połączenia międzytkankowe oraz błony bębenkowe. Wystarczyłoby na całą kawalkadę pojazdów?Trudno to jednoznacznie określić, dysponujemy zbyt małą liczbą danych. Ówczesne limuzyny klasy Mercedes były pojazdami kuloodpornymi, a więc odpornymi na broń strzelecką i przeciwpancerną. Ale zamach miał odmienny charakter i stopień opancerzenia limuzyn był niewystarczający. Zamach mógł się więc udać.

Kogo zabił diabeł? Kogo zabił diabeł? to. 11 lat temu. Z biblii dowiadujemy się, że miłosierny bóg m.in. zsyłał na ziemię. potopy, niszczył miasta i zabijał ludzi, a to wszystko w imię. wspomnianego miłosierdzia, w dodatku opisane w księdze ponoć natchnionej. przez głównego jej bohatera.

Franciszek Kucharczak Dziennikarz działu „Kościół” Teolog i historyk Kościoła, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wieloletni redaktor i grafik „Małego Gościa Niedzielnego” (autor rubryki „Franek fałszerz” i „Mędrzec dyżurny”), obecnie współpracownik tego miesięcznika. Autor „Tabliczki sumienia” – cotygodniowego felietonu publikowanego w „Gościu Niedzielnym”. Autor książki „Tabliczka sumienia”, współautor książki „Bóg lubi tych, którzy walczą ” i książki-wywiadu z Markiem Jurkiem „Dysydent w państwie POPiS”. Zainteresowania: sztuki plastyczne, turystyka (zwłaszcza rowerowa). Motto: „Jestem tendencyjny – popieram Jezusa”. Jego obszar specjalizacji to kwestie moralne i teologiczne, komentowanie w optyce chrześcijańskiej spraw wzbudzających kontrowersje, zwłaszcza na obszarze państwo-Kościół, wychowanie dzieci i młodzieży, etyka seksualna. Autor nazywa to teologią stosowaną. Kontakt: @ Więcej artykułów Franciszka Kucharczaka TVP Tygodnik. TVP World. 23 marca 1933 r. Reichstag przyjął tzw. ustawę o pełnomocnictwach. Konsekwencją tego głosowania była likwidacja resztek systemu demokratycznego i zdobycie przez nazistów pełni władzy w

W 2009 roku naukowcy ustalili, że rzekoma czaszka Hitlera ze śladami postrzału należała do kobiety, ponadto nie ma ani jednego świadka jego samobójstwa… Nakładem Wydawnictwa Bellona ukazała się książka Christophera Machta "Spowiedź Hitlera 2. Szczera rozmowa 20 lat po wojnie". Autor uważa, iż przywódca III Rzeszy przeżył II wojnę światową. [patronat NaM]Christopher Macht (ur. 1976 r.) to niemiecki pisarz o polskich korzeniach sięgających Pomorza Zachodniego. Odkrywca zapisków ostatnich rozmów Adolfa Hitlera. Miłośnik historii. Od wielu lat interesuje się tematyką II wojny światowej. "Spowiedź Hitlera 2. Szczera rozmowa 20 lat po wojnie" to już czwarty tom w serii po "Spowiedzi Hitlera. Szczerej rozmowie z Żydem", "Spowiedzi Stalina. Szczerej rozmowie ze starym bolszewikiem" oraz "Spowiedzi Ewy Braun. W cieniu Hitlera".Jak czytamy w opisie czwartego tomu serii, w 2009 naukowcy roku wykluczyli, by przywieziona do Moskwy w 1946 roku i przechowywana przez Rosjan rzekoma czaszka Hitlera ze śladami postrzelenia należała do tyrana, tylko do kobiety! A to oznacza, że do dzisiaj nie ma dowodów, że Adolf Hitler zginął w bunkrze. Nie ma ani świadków, ani ciała. Skoro tak, to dlaczego wódz Trzeciej Rzeszy nie miałby skorzystać z przygotowanego wcześniej planu i uciec z Berlina? W trakcie wspólnego obiadu w Poczdamie 17 lipca 1945, 78 dni po rzekomej śmierci Adolfa Hitlera, Józef Stalin oznajmił Trumanowi, że Hitler zbiegł. Podobnie było w 1952 toku. Wówczas, prezydent USA, Eisenhower stwierdził jasno, że nie ma żadnego dowodu na to, że fuhrer zginął w berlińskim bunkrze. Z powodu braku dowodów dopiero w 1955 roku Niemcy wydały oświadczenie o tym, że Hitler nie żyje. Choć ciągle były to przypuszczenia, niepodparte żadnymi dowodami. Jeśli interesujecie się historią, koniecznie musicie sięgnąć po tę książkę."Spowiedź Hitlera 2. Szczera rozmowa 20 lat po wojnie"Christopher MachtWydawnictwo BellonaPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera

^{Ready2 Nie nie zabił . Był jedynie gońcem przekazującym listowne rozkazy pomiędzy liniami frontu . Wskutek lekkomyślności ( kontynuował misje nawet w trakcie bombardowań ) dochrapał się stopnia kaprala .} ^{19:05 zanonimizowany12912325 Konsul Był wizjonerem, geniuszem polityki, chciał jak najlepiej dla Niemiec, wygrzebał swój kraj z kryzysu, ale niestety pociągnąl przy tym do grobów dziesiątki milionów niewinnych ludzi. Gdyby nie jego imperialistyczne i rasistowskie zapędy to zostałby zapamiętany jako największy człowiek XX wieku, a tak to zasłużył na swój koniec. post wyedytowany przez zanonimizowany1291232 2019-09-01 19:10:27 08:22 Nie da się bronić Hitlera, nie ma moralnej opcji, żeby usprawiedliwiać tego człowieka. Żadne kilometry zbudowanych autostrad i żadna poprawa sytuacji gospodarczej kraju nie może zrównoważyć ogromu zbrodni, jakich dopuścił się jego nie znaczy, że wszystko to co robił należy potępiać i wszystko co kojarzy się z Hitlerem jest złe - lubił psy, ja też lubię, ale to nie czyni ze mnie nazisty. Natomiast próba obrony jego osoby jako całości jest czymś zwyczajnie niewłaściwym. 09:17 Tylko, że poprawa sytuacje ekonomicznej Niemiec przez NSDAP to mit wykreowany przez nazistów. Kryzys w Niemczech zakończył się na początku lat 30-tych na krótko przed dotarciem NDSAP do władzy. Inwestycje może i robiły wrażenie ale były robione na kredyt i to na skalę jakiej gospodarka Niemiec udźwignąć nie mogła. Niemcy do 1940 musieli rozpocząć działania wojenne by nie pójść z torbami. We wrześniu 1939 byli na skraju bankructwa a gigantyczne nakłady na przemysł zbrojeniowy sprawiały, że gospodarka ledwo dyszała, brakowało kluczowych surowców itd. Cała polityka nazistów od początku zakładała dążenie do wojny i tylko w takim dążeniu miała sens. O tym, że Niemcy do wojny będą dążyć (i to w relatywnie niedługim czasie) osoby obserwujące ten kraj zarówno społecznie jak i gospodarczo ostrzegały niemal zaraz po przejęciu władzy przez NDSAP. Nie mieli innego co przyczyniło się do uśpienia czujności przywódców zachodnich to były dwie rzeczy:1) Niemcy do wojny z Polską przygotowywały się już w latach 20-tych, jednak wielki kryzys pokrzyżował ich plany. Po jego zażegnaniu do władzy doszli naziści a to doprowadziło do zerwania wojskowej współpracy z ZSRR, która to miała prowadzić to tego ataku2) właśnie w nastawieniu do komunistów i ZSRR upatrywano nadzieje, że wojna, do której będzie dążył Hitler skoncentruje się tylko na wschodzie a dwa totalitarne systemy się wykrwawiąCałość założeń choćby brytyjskiej dyplomacji poszła się paść w momencie gdy Rzesza wznowiła rozmowy z ZSRR. Wtedy zwłaszcza Francuzom zależało na wciągnięcie w sojusz Polski. Czemu? By zmienić kierunek natarcia Niemiec. Pierwotnie Hitler chciał się z nami dogadać nie dlatego, że nas lubił tylko by móc spokojnie pokonać aliantów zachodnich z bezpiecznymi plecami. Potem chciał nas wykrwawić w wojnie z ZSRR i wykorzystać Rzeczypospolita jakie przedmurze. Tak wykrwawiona Polska dałaby się łatwo wchłonąć. 12:28 @elathirNie czuję się specjalistą, jednak zwykle w kontekście Hitlera źródła historyczne mówią o jego pozytywnym wpływie na gospodarkę i nastroje społeczne. Innym faktem jest, że Niemcy nie posiadały bazy surowcowej, która pozwalałaby im prowadzić wojnę, na którą się porwali. Ze wspomnień z tamtych czasów wyziera permanentny deficyt wszystkiego na każdym poziomie. 12:56 13:42 "wygrzebał swój kraj z kryzysu"Skąd te rewelacje? Do 1939 roku prawie dwukrotnie doszło do bankructwa III Rzeszy. Uratowało ich tylko rabowanie żydowskich majątków. A po '39 rabowanie majątków z podbitych krajów.} ^{odpowiedział (a) 19.04.2010 o 16:51. Romeo zabił Tybalta,kuzyna Julii. Za to został wygnany z Werony do Mamutii. Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź] 3.} 70 lat temu doszło do najsłynniejszego zamachu na Adolfa Hitlera, którego dokonał pułkownik Claus von Stauffenberg. Niemiecki oficer jest dla wielu bohaterem, a przecież prób zabicia jednego z największych zbrodniarzy XX wieku było znacznie więcej. Przywódca nazistów kilkadziesiąt razy ocierał się o może najbliżej był jej w tzw. Wilczym Szańcu w Gierłoży obok Kętrzyna. Zwiedzający pozostałości jednej z kwater Adolfa Hitlera często zadają pytanie, jak zamachowcy mogli wtargnąć do tej betonowej się to udać tylko komuś zaufanemu, kto miał bezpośredni dostęp do wodza. Taką osobą był w 1944 r. pułkownik Claus von Stauffenberg, szef sztabu, dowódca wojsk pomocniczych, a jednocześnie jeden ze wysokich rangą wojskowych i działaczy zamierzała najpierw zabić Hitlera, następnie przejąć władzę w Niemczech, a na koniec próbować zawrzeć pokój aliantami, którzy w czerwcu 1944 r. wylądowali we Francji. Walkiria nie wypaliłaPlan miał szansę powodzenia, ale Hitler musiał zginąć od wybuchu bomby, jaką von Stauffenberg wniósł na salę obrad. Tymczasem, choć ładunek przyniesiony w teczce eksplodował, a wybuch zabił cztery osoby, to wódz Trzeciej Rzeszy ocalał. Co więcej, już kilka godzin po zamachu był w stanie powitać Benito Mussoliniego, przywódcę faszystowskich Włoch, który przyjechał odwiedzić go w Wilczym Szańcu. Eksperci i historycy są dziś zgodni, że gdyby do eksplozji jednokilogramowej bomby doszło w zamkniętym bunkrze, a nie w baraku sztabowym, to żadna z obecnych na naradzie 24 osób by nie przeżyła. Los ewidentnie sprzyjał Hitlerowi, który szybko przystąpił do tłumienia zamachowcy próbowali wcielić w życie swój plan Walkiria, polegający na przejęciu władzy w kraju przez Wehrmacht, to już w nocy w dniu zamachu sytuacja w Berlinie była opanowana. Spiskowcy, z których wielu w ostatniej chwili stanęło jednak po stronie Hitlera, poddali się oddziałom wiernym führerowi. - Wyszedłem z zamachu całkowicie bez szwanku, z wyjątkiem drobnych zadrapań, siniaków i oparzeń - mówił wódz nazistów w przemówieniu radiowym, które wyemitowano w dzień po zamachu. - Przyjmuję to jako potwierdzenie mojego zadania, zleconego przez Opatrzność, by dalej realizować cel życiowy. Grupa ludzi, którą ci uzurpatorzy reprezentują, nie ma nic wspólnego z niemieckim Wehrmachtem i niemiecką armią. Tym razem rozliczymy nasze krzywdy w stylu narodowych socjalistów!Ten styl oznaczał pokazowe procesy i wyroki śmierci wydane jeszcze przed pierwszą rozprawą. Na śmierć skazywano nawet ludzi, którzy tylko w pośredni sposób byli związani ze z takich osób był Michael graf von Matuschka, wieloletni starosta opolski. Skazano go na śmierć i konfiskatę całego majątku 14 września 1944 r. Arystokratę powieszono w berlińskim więzieniu Plötzensee wkrótce po ogłoszeniu wyroku. W ten sam sposób zgładzono tam blisko 100 osób podejrzanych o udział w zamachu na Hitlera. Niemcy potrzebują bohateraRozstrzelanego już w nocy z 20 na 21 lipca Clausa von Stauffenberga przez wiele lat traktowano w Niemczech z dużą rezerwą. Nie brakowało opinii, że był zwyczajnym zdrajcą i okrył hańbą mundur żołnierza. Dziś te oceny są inne, bo Niemcy potrzebują bohatera, który choć przez lata popierał ideologię nazistowską, to jednak pod koniec wojny odważył się zgładzić Adolfa Hitlera. Obecnie budynek, w którym zbierali się spiskowcy, stoi przy ulicy Stauffenbergstrasse, z kolei na dziedzińcu, gdzie rozstrzelano zamachowców, przysięgę składają oficerowie niemieckiej Bundeswehry. Legendę von Stauffen-berga utrwalił też świetny amerykański film "Walkiria", gdzie w rolę pułkownika wcielił się Tom wszystko powoduje, że coraz mniej osób pamięta, że wodza Trzeciej Rzeszy próbowano zgładzić kilkadziesiąt razy, a pierwsze próby podejmowano jeszcze zanim wybuchła II wojna światowa. W samych Niemczech, które dały władzę partii nazistowskiej, istniała przez lata silna opozycja, a wielu ludzi przeczuwało, że Hitler doprowadzi ich kraj do w 1932 roku, w trakcie kampanii wyborczej, jaką prowadził przywódca nazistów, niedaleko Monachium anonimowi napastnicy ostrzelali przedział pociągu, którym podróżował z Josephem Goebbelsem. Hitler nie został nawet draśnięty, podobnie jak w czasie zamachów w Stralsundzie czy w Norymberdze, gdzie ostrzelano samochód, którym jechał jako 1933 r. - już po dojściu nazistów do władzy - odnotowano próby trzech kolejnych zamachów. Np. komunista Beppo Römer dostał się do gmachu Kancelarii Rzeszy, ale tam zatrzymało go były motywy, jakimi kierowali się zamachowcy. Szwajcarski student teologii Maurice Bavaud widział w Hitlerze antychrysta. W listopadzie 1938 r. Bavaud miał zabić Hitlera podczas marszu nazistów w Monachium, dla upamiętnienia nieudanego puczu monachijskiego z 1923 roku. Udając dziennikarza, uzyskał wstęp na trybunę przy trasie przemarszu i w dniu parady stanął w pierwszym rzędzie publiczności. Miał przy sobie pistolet, ale ze względu na dużą odległość od Hitlera nie zdecydował się na w banalny sposób, bo zatrzymano go potem za jazdę bez biletu. Znaleziono przy nim broń, a podczas śledztwa wydobyto wszystkie szczegóły akcji. Bevaud - podobnie jak wielu innych zamachowców - swój żywot zakończył w obozie z nich był Johann Georg Elser. Skonstruowana przez niego bomba zniszczyła 8 listopada 1939 roku monachijską Piwnicę Mieszczańską, w której co roku przemawiał Adolf Hitler, aby uczcić towarzyszy poległych w puczu wyniku wybuchu zginęło 8 osób, a 60 zostało rannych, ale przywódca Trzeciej Rzeszy znów uciekł śmierci spod kosy, bo nieoczekiwanie dla wszystkich skrócił przemówienie o pół godziny. Zamachowca szybko złapano i oskarżono o współpracę z Anglikami. Twardych dowodów na to nigdy jednak nie znaleziono. A Elser - z zawodu stolarz, a z przekonania antynazista i komunista - do końca swoich dni przekonywał, że działał w kształcie koniakuSam nie działał na pewno pułkownik Hening von Tresckow, który wspólnie z grupą innych oficerów Wehrmachtu usiłował zgładzić Hitlera w 1943 opisuje Guido Knopp w książce "Zabić Hitlera", niemieckie klęski pod Moskwą i Stalingradem uzmysłowiły wielu oficerom, że pokonanie ZSRR jest nierealne. Co więcej, oficerowie ci uważali, że to wyłącznie Hitler i naziści plamią honor niemieckiej szukano sposobu na uśmiercenie dyktatora. Zdecydowano się na nietypowe, ale bezpieczne dla spiskowców rozwiązanie. Skonstruowano bombę, która miała być podłożona do samolotu, którym Hitler przyleciał na front wschodni. Zamach miał wyglądać jak wypadek, a bombę z zapalnikiem ukryto w paczce przypominającej pakunek z butelkami koniaku. Wybuch jednak nie nastąpił. Zamachowcy nie przewidzieli, że przedział bagażowy samolotu nie był uszczelniony ani ogrzewany. Dlatego detonator zawiódł w niskiej nie zniechęciła von Tresckowa. Już tydzień później spiskowcy usiłowali zabić wodza na wystawie zdobycznej broni radzieckiej w Berlinie, a przy okazji zginąć mieli również Herman Göring i Joseph Goebbels. Pułkownik Rudolf-Christoph von Gersdorff był w grupie spiskowców, a jednocześnie organizował wystawę i odpowiadał za oprowadzanie gości. Choć zdecydował się na zamach i śmierć samobójczą, to jednak po uruchomieniu przez niego zapalnika, Hitler wraz ze świtą niespodziewanie opuścił budynek. Von Gersdorff w ostatniej chwili rozbroił bombę, którą ukrywał w i Polacy też próbowaliZgładzenie jednego z największych zbrodniarzy świata rozważali również Brytyjczycy. Słynna operacja Foxley zakładała zabicie Hitlera w jego górskiej rezydencji Berghof. Wódz czuł się tam bezpiecznie, liczono na mniejsze problemy z ochroną. Rozważano na poważnie kilka wariantów akcji i jak ujawniono dopiero kilkanaście lat temu, planowano użycie np. śmiertelnego wąglika. Ostatecznie Brytyjczycy zrezygnowali z zabójstwa Hitlera, bo uznali, że bardziej korzystne jest dla nich... utrzymanie go przy życiu. W ostatnich latach wojny wódz podejmował często fatalne decyzje, a po jego śmierci niemieccy generałowie znów mogli zyskać na znaczeniu. Wprawdzie od 1942 roku - gdy Niemcy ponieśli klęskę pod Stalingradem - wojna była dla nich przegrana, ale trwałaby dłużej, gdyby głównodowodzącym wojsk nie był Adolf kartę w historii zamachów na führera mają Polacy. Do jednego z zamachów mogło dojść już 5 października 1939 roku w Warszawie. Na trasie triumfalnego przejazdu wodza Trzeciej Rzeszy członkowie Służby Zwycięstwu Polski podłożyli kilkaset kilogramów materiałów wybuchowych. Hitler przemknął tuż obok, ale do wybuchu nie doszło, bo saper nadaremnie czekał na sygnał. Brytyjski historyk Roger Moorhouse, autor książki "Polowanie na Hitlera", uważa, że usunięcie Hitlera w tym czasie miałoby decydujący wpływ na wojnę, bo führer był główną siłą napędową konfliktu. Po jego śmierci władzę mógłby przejąć np. silny wówczas Hermann Göring, który znany był z tego, że podejmował rozważne decyzje i słuchał generałów. Tak naprawdę nie dowiemy się już jednak nigdy, czy rzeczywiście zabójstwo człowieka, który wydawał wyroki śmierci na miliony ludzi, mogło zmienić bieg historii. Hitler dotrwał niemal do końca wojny w okrążonym przez Rosjan Berlinie. Wiele wskazuje na to, że zastrzelił się 30 kwietnia 1945 roku, a potem jego ciało spalono.

Śmierć Adolfa Hitlera w oblężonym Berlinie, choć przyjmowana za pewnik, wciąż okrywa tajemnica. Czyżby dyktator jednak przeżył wojnę? - takie pytanie stawiają twórcy serialu

Adolf Hitler i jasnowidz Krzysztof Jackowski/fot. Flickr/YouTube REKLAMA Stanowczo wypowiedział się znany jasnowidz z Człuchowa Krzysztof Jackowski na temat tego, czy Adolf Hitler uciekł do Argentyty i przeżył II wojnę światową. Zdaniem Jackowskiego, sprawa jest pewna. Nie ustają spekulacje na temat ewentualnego przetrwania Adolfa Hitlera II wojny światowej. Co i raz pojawiają się kolejne teorie spiskowe na ten temat. REKLAMA Szczególnie temat odżył w zeszłym miesiącu. FBI pod koniec kwietnia opublikowało dokumenty, z których wynika, że amerykańskie służby sprawdzały po II wojnie światowej każdą wzmiankę na świecie o rzekomej obecności Hitlera, niczym ABW o obecności dra Jana Kulczyka. Wielu świadków jest przekonanych, że zbrodniarz ten – wbrew sowieckiej propagandzie o znalezieniu zwłok Hitlera – uciekł łodzią podwodną do Argentyny. „Super Express” postanowił rozstrzygnąć sprawę raz na zawsze. Czy Hitler przeżył wojnę i uciekł z upadającej III Rzeszy Niemieckiej? Krzysztof Jackowski, jasnowidz z Człuchowa nie ma wątpliwości. – Logicznie – przecież wielu esesmanów uciekło do Ameryki Południowej. Ci, którzy mieli wątpliwości, uciekli. Nie wierzę w to, że Hitler dał się zabić. Ja uważam, że Hitler uszedł z życiem, jestem co do tego przekonany – powiedział „Super Expressowi” Krzysztof Jackowski. – Uważam, że ten morderca uciekł z rodziną i oko mu nie zadrżało, żeby upozorować zabójstwo jakichś innych ludzi i ich podpalić. W moim odczuciu Hitler przeżył wojnę i przygotował się na ucieczkę – dodał jasnowidz z Człuchowa. Źródło: REKLAMA

Zrobiłem taką prostą infografikę dla osób, które nie siedzą głęboko w polityce i chciałyby poznać poglądy startujących do Sejmu klubów wyborczych. Wrzuciłem już wcześniej w komentarzu i została ciepło przyjęta, więc dodaję też jako post. Myślę, że przyda się osobom, które wahają się np. między PSLem a

książki z kategorii Beletrystyka wszystkie fantasy, science fiction klasyka kryminał, sensacja, thriller literatura piękna powieść historyczna Literatura faktu wszystkie biografia, autobiografia, pamiętnik reportaż publicystyka literacka, eseje Literatura popularnonaukowa wszystkie historia popularnonaukowa Pozostałe wszystkie poradniki militaria, wojskowość religia Tagi Najpopularniejsze: Najpopularniejsze: hitler milosc milosierdzie milość milość pocałunek milszewski milva geralt mimesis malewicz... mimi mimo to mimo wszystko mimotowatość minaret pozycja mindfullness mine minerał minerały minerwa... minette walters ming minho mini cooper miniatury miniaturzystka minimalizm... ministranci ministrant mino raiola ajax... minotaur minus minuty słabość ob... Autorzy Najpopularniejsi: Najpopularniejsi: Andrzej Pilipiuk Éric-Emmanuel Schmitt George Orwell Erich Maria Remarque Bohumil Hrabal Richard Dawkins Joanna Jax Wiktor Suworow Bogusław Wołoszański Piotr Zychowicz Józef Mackiewicz Antony Beevor Hans Hellmut Kirst Józef Hen Stefan Kisielewski Cykle Najpopularniejsze: Najpopularniejsze: Historia Trzeciej Rzeszy brak Spowiedź Hitlera Brak Historia II wojny światowej [Bellona] Gregory Sallust Message to Adolf Sortuj: BYŁ SOBIE raz dziwny mały człowieczek, który podjął trzy ważne życiowe decyzje: 1. Zrobił sobie przedziałek po innej stronie niż wszyscy. 2. Zapuścił sobie mały kanciasty wąsik. 3. Postanowił, że zdobędzie władzę nad światem. Dodał/a: konto usunięte W ł a d z a ! Pomyśl; im bardziej człowiek jest pomylony, tym więcej może mieć władzy! Na przykład Hitler. Aż się w głowie kręci, nie? Warto się nad tym zastanowić Dodał/a: tyberiusz Religia żydowska kładzie nacisk na szacunek, chrześcijańska na miłość. Zadaję sobie pytanie: czy szacunek nie jest ważniejszy od miłości? A także łatwiejszy do zastosowania... Kochać swojego nieprzyjaciela, jak proponuje Jezus, i nadstawiać drugi policzek, uważam, że to godne podziwu, ale trudne do wykonania. Zwłaszcza w tej chwili. Nadstawiłbyś drugi policzek Hitlerowi, powiedz? - Nigdy! - Ja też nie! To prawda, że nie jestem godny Chrystusa. Życia mi nie starczy, by go naśladować... Ale czy miłość może być obowiązkiem? Czy można rozkazywać sercu? Nie sądzę. Według wielkich rabinów szacunek jest lepszy od miłości. Jest trwałym zobowiązaniem. To mi się wydaje możliwe. Mogę szanować tych, których nie lubię, lub tych, którzy są mi obojętni. Ale kochać? Zresztą czy muszę ich kochać, skoro ich szanuję? Miłość to trudna rzecz, nie można jej wywołać ani kontrolować, ani też zmusić, aby trwała. Tymczasem szacunek... Dodał/a: Donnie Darko Wystarczyło tu i tam powiedzieć 'Heil Hitler' i wszystko było cacy. Dodał/a: konto usunięte Pozbycie się Hitlera kosztowało trzydzieści milionów ludzkich istnień. Najemnik mógłby tego dokonać przy pomocy jednej kuli, kosztującej mniej niż szylinga. Dodał/a: MacG Gdy Tomek nie słucha Zosi, pouczam go, że Hitler, jak był mały, zawsze słuchał swojej mamy. Dodał/a: PannaJoanna Zza drgającego żaru widać było brunatne koszule i swastyki. Nie ludzi, tylko mundury i emblematy. Dodał/a: iuss Nawet Adolf Hitler, powszechnie uznawany za uosobienie bezgranicznego zła, "ustępuje" pod pewnymi względami Kaliguli czy Dżyngis-chanowi. Bez wątpienia Hitler zabił więcej ludzi niż chan Mongołów, ale miał do dyspozycji XX-wieczną technikę. Czy jednak Hitler czerpał osobistą przyjemność z przyglądania się swym ofiarom "zalanym krwią i łzami", co bez wątpienia bardzo bawiło Dżyngis-chana? Chyba nie - osądzamy Hitlera jako wcielenie zła, kierując się współczesnymi kryteriami, to moralny Zeitgeist jest dziś zupełnie inny niż w czasach Kaliguli, tak samo, jak zmieniła się przez ten czas technika. Hitler jest dla nas tym, czym jest, gdyż zmieniły się nasze standardy - złagodnieliśmy. Dodał/a: piotr111 Sądziliśmy, że Niemcy są słabe, a Hitler blefuje. Dodał/a: Mroczne-Strony Hitler (...) zabijał i wcale nie chciał, aby go kochano, przyznawano rację, sprawiedliwość oraz humanitaryzm. Stalin zabijał i domagał się od swych ofiar miłości oraz potwierdzenia, że jest najlepszym przyjacielem ludzkości [przedmowa Andrzeja Szczypiorskiego]. Dodał/a: Marcin Senderski Poprzednie 1 2 3 4 5 6 ... 12 13 Następne Popularne artykuły

Rasizm w Polsce. Rasizm to zbiór poglądów, który szczególnie często zostaje poddawany krytyce. Oczywiście istnieją także inne różne postawy, przejawiane przez grupy wybranych ludzi i uznawane za skrajnie negatywne. Przykładów można by tutaj mnożyć bez liku – wspomnieć można chociażby o antysemityzmie (związanym z

"W Alejach Ujazdowskich odbywała się defilada wojsk niemieckich. Stamtąd kolumny wrogiej armii skręcały w Aleje Jerozolimskie i Marszałkowską w kierunku Saskiego Ogrodu" – tak zapamiętał to wydarzenie Józef Małgorzewski, znany przedwojenny spiker Polskiego Radia. "Warszawiacy stali na chodnikach w milczeniu, a ulicą ciągnął nieprzerwany potok ludzi, maszyn i koni. Żołnierze wygoleni, butni, jechali na samochodach, inni siedzieli na wypasionych koniach ciągnących działa, moździerze, cekaemy. Czołgi ciężkie i lekkie jechały ze zgrzytem gąsienic. Na chodnikach panowała przeraźliwa cisza" – wspominał. W obawie przed zamachem Niemcy oczyścili z ludności cywilnej okoliczne kwartały ulic, a w centrum miasta wprowadzili zakaz wychodzenia na ulice. Wzdłuż chodników co dwa metry stali żołnierze Wehrmachtu. Na wszelki wypadek aresztowano też zakładników – ponad 400 osób, w tym władze Warszawy, prezydenta Stefana Starzyńskiego. Trybunę honorową wraz z Führerem zajmowali generałowie: Walter von Brauchitsch, Erhard Milch, Gerd von Rundstedt, Johannes Blaskowitz i Friedrich von Cochenhausen. Przemarsz wojsk obserwowała również Leni Riefenstahl, ulubiona reżyserka III Rzeszy. Jej ekipa rozstawiona w kilku miejscach Alej Ujazdowskich nagrywała defiladę. Miał z tego powstać film propagandowy. Misja granicząca z szaleństwem Tymczasem niecały kilometr dalej kilku Polaków czekało na sygnał do odpalenia ładunku wybuchowego. Niedawno walczyli jeszcze w mundurach, teraz byli w konspiracji. Zamach na Hitlera przygotowywał major Franciszek Niepokólczycki, dowódca 60. batalionu saperów Armii Modlin i zaufany współpracownik generała Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego. Jeszcze przed upadkiem Warszawy wstąpił do założonej przez generała Służby Zwycięstwu Polski. W konspiracji posługiwał się kilkoma pseudonimami, działał jako „Teodor", "Franek", "Halny". W ostatnich dniach września, jeszcze przed wejściem Niemców do Warszawy, na rozkaz Karaszewicza-Tokarzewskiego, wraz z grupą zakonspirowanych saperów zaminował skrzyżowanie dwóch ważnych ulic: Nowego Światu i Alej Jerozolimskich. Założenie było takie, że po kapitulacji Warszawy na defiladę zwycięstwa w stolicy podbitego kraju przybędzie wódz Trzeciej Rzeszy i przez to miejsce będzie zapewne przejeżdżał. Akcja była tak tajna, że przez dziesiątki lat po wojnie nie znano nazwisk saperów, którzy przygotowali zamach. Do jednego z jej uczestników dotarł dziennikarz i historyk Dariusz Baliszewski. Odnaleziony w jednym z warszawskich domów opieki porucznik Dominik Żelazko opowiedział, jak 25 września prowadził transport materiałów wybuchowych z magazynu przy ulicy Burakowskiej niedaleko cmentarza na Powązkach. Załadowane trotylem i ciągnięte przez konie wozy taborowe jechały przez oblężone i wciąż walczące miasto. Tego dnia Niemcy zrzucili na Warszawę ponad 600 ton bomb burzących i zapalających, nie ustawał też ostrzał artyleryjski. Konie trzeba było prowadzić za uzdę, bo się płoszyły. Gdy mijali kościoły, porucznik Żelazko kazał żołnierzom głośno odmawiać "Ojcze nasz", "Zdrowaś Mario" i „Pod Twoją obronę". Misja graniczyła z szaleństwem. Żelazko nie miał jednak wyjścia. Był oskarżony o dezercję, bo w czasie bitwy pod Mławą wraz z kilkunastoma swoimi ludźmi odłączył się od oddziału. W Warszawie czekał go sąd wojenny, jednak major Niepokólczycki zaproponował mu odkupienie win w zamian za dostarczenie trotylu z magazynów na rogu ulic Książęcej i Rozbrat. Udało się. Materiały wybuchowe trafiły do rowu przeciwczołgowego na Nowym Świecie, gdzie zostały zamaskowane, przykryte deskami i zasypane gruzem. Ładunek zakładali porucznik Franciszek Unterberger i kapitan Edward Brudnicki z 60. batalionu saperów. Mogli pracować nad bombą, nie wzbudzając podejrzeń, ponieważ po zakończeniu walk część obrońców miasta zajęła się rozbiórką barykad i rozminowywaniem niewybuchów. Zresztą Warszawę sprzątali nie tylko żołnierze. "Niechaj mieszkańcy każdego domu uporządkują przed nim ulicę, a wewnątrz podwórze, niechaj też uporządkują ulicę przed domami zburzonymi i zniszczonymi" – apelował 1 października na łamach „Wieczoru Warszawskiego" prezydent Stefan Starzyński. "Saperzy Niepokólczyckiego, usuwając zgodnie z układem o kapitulacji miasta barykadę w tym miejscu, założyli dwa olbrzymie ładunki materiałów wybuchowych" – pisał we wspomnieniach Jan Nowak-Jeziorański, zapoznany z tajnikami przygotowania zamachu przez samego generała Karaszewicza-Tokarzewskiego. 250 kilogramów trotylu po jednej stronie jezdni, 250 kilogramów trotylu po drugiej. Do wykopu wepchnięto także kilka pocisków artyleryjskich. Podłączone do zapalników druty ciągnęły się do posterunku saperów, ukrytego w piwnicy Clubu Cafe przy Nowym Świecie 15. Jakie skutki przyniosłoby zdetonowanie w ciasnej zabudowie miejskiej ponad pół tony trotylu wraz z pociskami? – W razie eksplozji obu ładunków w promieniu około 30 metrów zostałyby zburzone budynki, zabici ludzie i zniszczone samochody – wylicza w rozmowie z "Newsweekiem Historią" ekspert od materiałów wybuchowych, pułkownik Stanisław Kowalkowski z Akademii Obrony Narodowej. Zaś zasięg fali uderzeniowej, miotającej gruz, kamienie, metalowe elementy wyrwane z budynków oraz odłamki pocisków, mógłby wynieść nawet 70 metrów. Zamach mógł się więc udać. Wszyscy możemy wylecieć w powietrze 4 października Niepokólczycki zameldował Tokarzewskiemu, że wszystko gotowe. A dzień później na Okęciu wylądował samolot z Adolfem Hitlerem na pokładzie. Führer wsiadł do sześciokołowego mercedesa i w eskorcie pododdziału wojsk lądowych przemknął przez oczyszczone z ludności cywilnej i obstawione niemieckimi żołnierzami ulice Warszawy. W tym czasie w piwnicy Cafe Clubu przy detonatorze czuwał saper. Odpalenie ładunku zaplanowano precyzyjnie. "Pierwsza czujka bezbłędnie zakamuflowana na rogu Biura Zarządu Kolei Państwowych naprzeciwko Banku Gospodarstwa Krajowego – przyp. red.], druga koło Cafe Clubu. Pierwszy informator przekazywał sygnał od obserwatorów z placu Trzech Krzyży i przekazywał drugiemu ukrytemu na rogu Cafe Clubu, który z kolei dawał sygnał ekipie podziemnej w Cafe Clubie oraz obserwatorowi w Gastronomii". Ukryty w ruinach gmachu dyrekcji kolei łącznik miał zaalarmować pozostałe posterunki strzałem z pistoletu. Tego dnia razem z Adolfem Hitlerem mógł zginąć także generał Tokarzewski-Karaszewicz. Jak opowiadał już po wojnie w Radiu Wolna Europa, zupełnie nieświadomy zagrożenia przyszedł rano do mieszkania znanego warszawskiego adwokata i działacza politycznego Leona Nowodworskiego, mieszkającego przy Nowym Świecie 7, tuż obok podłożonych na ulicy ładunków. Miało się tam odbyć spotkanie z politykami poszczególnych stronnictw. W pewnym momencie do drzwi zaczęli dobijać się gestapowcy. Uczestnicy spotkania ukryli się, ale słyszeli, jak Niemcy ogłaszają pod groźbą śmierci zakaz wychodzenia na ulicę i podchodzenia do okien. Dowódca Służby Zwycięstwu Polski zrozumiał, że tego dnia w Warszawie odbędzie się defilada zwycięstwa, na której prawdopodobnie pojawi się Adolf Hitler. "W czasie nieoczekiwanej wizyty agentów gestapo w mieszkaniu adwokata Nowodworskiego zdałem sobie sprawę, że za chwilę także i my wszyscy możemy wylecieć w powietrze" – mówił generał w audycji Radia Wolna Europa. "Nikomu z uczestników posiedzenia nie powiedziałem o tem oczywiście ani słowa, gdyż odwrót i tak był odcięty, dom otoczony przez wojsko i policję, a ulica zamknięta" – wyjaśniał Tokarzewski-Karaszewicz. Jednak dom nie wyleciał w powietrze, a saper nie odpalił detonatora. Führer po odebraniu defilady Wehrmachtu najpierw obejrzał Belweder, a następnie przejechał Nowym Światem tuż obok skrzyń wypełnionych trotylem. Spieszył się. Rezygnując nawet z przygotowanego na jego cześć obiadu, pojechał inną już trasą na lotnisko, wsiadł do samolotu i odleciał do Berlina. Zamach się nie powiódł. Tylko Polacy nie mieli skrupułów Akcję udaremnili nieświadomie żołnierze niemieccy, którzy wypędzali cywilów z trasy defilady. W ten sposób zlikwidowali posterunek przy placu Trzech Krzyży. Ten, który miał zaalarmować łącznika czuwającego w ruinach gmachu Dyrekcji Kolei. Major Niepokólczycki nie zdołał dojechać na miejsce zasadzki, ponieważ Niemcy zamknęli ulice w centrum Warszawy. Akcja bez dowódcy i dokładnego rozpoznania miała o wiele mniejsze szanse powodzenia. Jak wspominał generał Tokarzewski-Karaszewicz, defilada zaskoczyła zamachowców. Łącznik nie miał pewności, kto ją przyjmuje. Czy był to któryś z generałów, czy może sam Führer. Zawahał się więc i „nie dał znaku do odpalenia detonatora w chwili, gdy korowód aut w szybkim tempie przemknął mu przed nosem". Ładunki wybuchowe Niemcy znaleźli bardzo szybko, podczas porządkowania ulicy po defiladzie. Wtedy dotarło do nich, że Polacy chcieli zabić Hitlera. Rozpoczęli śledztwo w oflagach, wśród saperów, obrońców Warszawy. Na szczęście bezskutecznie. Zdaniem historyka Rogera Moorhouse'a, przygotowanego przez Niepokólczyckiego zamachu na Hitlera nie można porównać do żadnej innej podobnej akcji bojowej w czasie całej II wojny światowej. – Przede wszystkim został on zorganizowany przez żołnierzy regularnej armii państwa znajdującego się w stanie wojny z Niemcami – zaznacza autor "Polowania na Hitlera". – Brytyjczycy i Sowieci badali później możliwość zlikwidowania Hitlera, jednak zarzucili ten pomysł. Brytyjczycy dlatego, że obawiali się ustanowić niebezpieczny precedens. Sowieci uznali z kolei, że słabnący i żywy Hitler może być im bardziej przydatny niż martwy. Tylko Polacy nie mieli skrupułów – podkreśla. Skazany na śmierć Franciszek Niepokólczycki po zakończeniu wojny nie przerwał działalności konspiracyjnej. W listopadzie 1945 roku stanął na czele Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Rok później wpadł w Krakowie w ręce bezpieki. Został skazany na śmierć, jednak wyrok zamieniono mu na dożywotnie więzienie, choć odmówił podpisania listu do Bolesława Bieruta z prośbą o ułaskawienie. Wypuszczono go na wolność na fali odwilży politycznej dopiero w grudniu 1956 roku. Potem pracował między innymi w Stowarzyszeniu Wynalazców Polskich oraz Spółdzielni Inwalidów i Emerytów Kolejowych. Zmarł w czerwcu 1974 roku. Jego żona Anna wspominała, że do końca swego życia omijał skrzyżowanie Nowego Światu i Alej Jerozolimskich. Gdy pytała, dlaczego, ograniczał się do odpowiedzi: – Przysięgłem sobie, że moja noga więcej tam nie na śmierć Korzystałem z książek: Roger Moorhouse, „Polowanie na Hitlera", Znak 2006; Peter Hoffmann, „Osobista ochrona Hitlera", Wołoszański 2012; Daniel Bargiełowski, „Po trzykroć pierwszy", Rytm 2000. W tekście zostały wykorzystane informacje z artykułu Dariusza Baliszewskiego „Polski zamach na Hitlera", który ukazał się w „Newsweeku" w styczniu 2002 roku. Newsweek Historia INWALIDZI WOJENNI, weterani wielkiej wojny ojczyźnianej. Byli wszędzie, na każdym placu miejskim, na dworcach kolejowych w portach i w metrze. Handlowali czym popadło, żebrali, grali na harmoszkach i popijali wódkę. Mówili i śpiewali co na sercu. W końcu zapadła decyzja: mają zniknąć. I zniknęli – los 10 milionów inwalidów wojennych w Rosji ujawnia IGOR T. MIECIKFinansowe fundamenty nazistowskiego państwa stworzyli ekonomiści Hjalmar Schacht i John Foster Dulles. Fundamenty przemysłowe wzmocniły się dzięki zagarnięciu Austrii. To pozwoliło Hitlerowi zbudować militarną machinę. Tak potężną, że mogła rzucić wyzwanie całemu światu – skąd HITLER miał pieniądze na stworzenie armii piszę BOGUSŁAW WOŁOSZAŃSKIPo 966 r. MIESZKO właściwie w ogóle nie prowadzi w swoim kraju ewangelizacji. Wygląda na to, że nie obchodzi go, w co wierzą jego poddani, dopóki zachowują wierność wobec niego. Prawdziwą chrystianizację państwa przeprowadzi dopiero wiele lat później jego syn, Bolesław Chrobry– opowiada PROF. PRZEMYSŁAW URBAŃCZYK CHINY KONTRA ZACHÓD. Nankin, stolica XV-wiecznych Chin, był największą metropolią ówczesnego świata. W Anglii żyło się wówczas jak we współczesnej Somalii – upadki i rozkwity średniowiecznych cywilizacji przypomina Maciej Nowicki (RZ)

Żałowała, że nie zabił ich Hitler. MOD 2022-01-22 18:31. Czy ten artykuł był ciekawy? Podziel się nim! Młodość jej nie usprawiedliwia. Kobieta poszukiwana

Jeden z najbardziej krwawych zbrodniarzy w dziejach. Twórca III Rzeszy, odpowiedzialny za śmierć kilkudziesięciu milionów ludzi. Czy Adolf Hitler mógł przeżyć II wojnę światową? Co na ten temat sądzi Krzysztof Jackowski, słynny jasnowidz z Człuchowa? Pod koniec kwietnia bieżącego roku FBI pokazało dokumenty, z których wynikało, że amerykańskie służby tuż po II wojnie sprawdzały informacje dotyczące Adolfa Hitlera. Wielu świadków zeznało, że zbrodniarz miał przypłynąć do Argentyny łodzią podwodną. Co na ten temat sądzi Krzysztof Jackowski, słynny jasnowidz z Człuchowa? - Logicznie - przecież wielu esesmanów uciekło do Ameryki Południowej. Ci, którzy mieli wątpliwości, uciekli. Nie wierzę w to, że Hitler dał się zabić. Ja uważam, że Hitler uszedł z życiem, jestem co do tego przekonany - powiedział Krzysztof Jackowski w rozmowie z - Uważam, że ten morderca uciekł z rodziną i oko mu nie zadrżało, żeby upozorować zabójstwo jakichś innych ludzi i ich podpalić. W moim odczuciu Hitler przeżył wojnę i przygotował się na ucieczkę - dodał wizjoner z Człuchowa.

wrzesień 2016. Format: 165x240 mm. Format ebooków: EPUB MOBI. ISBN: 978-83-08-06208-1. Kwestią otwartą pozostawało nie tylko kto, ale też w jaki sposób ma zgładzić Hitlera. Spory dotyczyły aspektu etycznego zamachu, pomysłów uwięzienia, postawienia dyktatora przed sądem, czy też orzeczenia o jego chorobie psychicznej. Większość ludzi sądzi, że to austriacki zbrodniarz jest największym mordercą w dziejach ludzkości. Jak pokazuje ta popularna grafika, nazista musi ustąpić miejsca dwóm innymi krwawym dyktatorom. Adolf Hitler bez wątpienia jest uosobieniem wcielonego zła. Jego złowieszczy wizerunek, który zadomowił się w naszej kulturze, kojarzony jest z zatrważającą liczbą ofiar. Jednak to wcale nie on ma na sumieniu największą liczbę zabitych z jego rozkazu i chorej ideologii. Nazistowskiemu dyktatorowi ustępuje Józef Stalin oraz chiński przywódca - Mao Zedong. Ten pierwszy odpowiedzialny jest za śmierć 23 milionów istnień. Mao natomiast wedle szacunków ma na sumieniu około 78 milionów żyć. Dyktatorzy i ich ofiary Foto: Materiały prasowe Oczywiście liczby te trudno oszacować nawet po latach. Polityka zewnętrza i wewnętrzna dyktatorów miała często długofalowe konsekwencje, a ludzie padający jej ofiarą, umierali z głodu, wycieńczenia przymusową pracą czy fatalnymi warunkami życia.

Holokaust - wprowadzenie. Najważniejsze fakty. 1. U podstaw Holokaustu leżał antysemityzm: nienawiść do lub uprzedzenie względem Żydów, jedno z fundamentalnych założeń ideologii nazistowskiej. Uprzedzenie to było również powszechne w Europie. 2. Proces prześladowania Żydów przez nazistowskie Niemcy ewoluował i stawał się

Jestem przekonany, że zamach zaplanowali Brytyjczycy, a wykonali polskimi rękami - mówi Dariuszem Baliszewskim, historykiem, współautorem filmu o śmierci gen. Władysława Sikorskiego, rozmawia Anna GwozdowskaRówno 65 lat temu zginął gen. Władysław Sikorski. Czy historycy nie za szybko przesądzili, że był to zamach?Istnieje na to dowód naukowy. Wiemy, że samolot z Sikorskim na pokładzie spadł bardzo blisko brzegu. Według prof. Jerzego Maryniaka z Politechniki Warszawskiej, który przeprowadził symulację feralnego lotu, jakakolwiek usterka samolotu spowodowałaby, że spadłby 5-10 mil od Gibraltaru. Samolot musiał więc być w pełni sterowny. Nie uległ katastrofie, tylko ktoś weryfikował wyniki tych badań?Zostały później potwierdzone przez kilka międzynarodowych zlecił zamach na gen. Sikorskiego?Jestem przekonany, że zaplanowali go Brytyjczycy, a wykonali polskimi rękami. Generał zginął w pałacu gubernatorskim na Gibraltarze, inni Polacy zginęli w Sikorski musiał zginąć?Żeby to zrozumieć, trzeba wrócić do tego, co działo się w 1943 r. Trwał tzw. kryzys katyński. Sowieci zerwali z nami stosunki. Równocześnie w maju Niemcy zaprosili Sikorskiego do Katynia, gwarantując mu bezpieczeństwo, a propaganda niemiecka próbowała montować z nami jakieś porozumienie polityczne. Zaś sami Sowieci mieli prowadzić w Stambule rozmowy z co z tego wynika?Winston Churchill, premier Wielkiej Brytanii, mógł żywić obawy, że antyhitlerowski sojusz się rozpada. Polska przez swój konflikt z Rosją zaczęła mu przeszkadzać. Sikorski stał na drodze planowanych wspólnie ze Stalinem i Rooseveltem przemian w przeszkadzała także Rosjanom, którzy nota bene mieli w rządzie brytyjskim szpiega i łatwo im było urządzić zamach tak, aby podejrzenie padło na Anglików...To niczego nie przesądza. W polskim rządzie było aż trzech sowieckich agentów. Stalinowi śmierć Sikorskiego nie była potrzebna. Dla niego nie miało znaczenia, czy na czele rządu stał Sikorski, czy później Mikołajczyk. I tak na oczach całego świata zorganizował później proces szesnastu i nikt nawet palcem nie kiwnął w obronie polskich podejrzewa Pan, że zamachu dokonano polskimi rękami?Jest wiele poszlak, które o tym świadczą. Stanisław Skalski, polski as lotnictwa, wprost zapytał Churchilla o śmierć generała. Były już wtedy premier odpowiedział mu, że prawdy nie dowiemy się wcześniej niż za 100 lat i odradził Polakom dopominanie się o nią. Myślę, że sugerował w ten sposób, że istnieje jakiś polski miałoby zależeć na śmierci wodza?Sikorski był przez polskich żołnierzy znienawidzony. Jego polityka doprowadziła Polskę do Teheranu, Jałty i ocena polityki usprawiedliwia zamach?W polskim obozie toczył się wtedy ostry spór. Żołnierze jeszcze przed Teheranem wiedzieli, że zostaliśmy oddani Sowietom. Byli wściekli i rozżaleni, bo zdawali sobie sprawę, że nie wrócą do Polski, gdzie czekały na nich rodzinySikorski próbował jednak dokonać zwrotu w swojej polityce?Kiedy jechał na Bliski Wschód był już politykiem przegranym. 16 czerwca 1943 r. spotkał się w Bagdadzie z nuncjuszem i prosił, aby przekazać papieżowi, że Polska przystępuje do śmiertelnej wojny z ZSRR i prosi o wtedy zaczął być dla Brytyjczyków niewygodny?Wiemy, że ostatniej nocy przed odlotem na Gibraltar Sikorski przyjął ludzi z komisji Czapskiego badającej sprawę Katynia. To był temat niezwykle niewygodny dla Anglików, którzy stawiali wtedy na sojusz ze Stalinem. Ponadto w prywatnych rozmowach generał mówił, że poleci do zjednać Amerykanów?Zamierzał pewnie posłużyć się 10-milionową Polonią w propagandowej wojnie z Rosją. Planował też ujawnić prawdę o Katyniu. Brytyjczycy mogli się obawiać jakiejś jego nieobliczalnej akcji. Tego, że pojawi się u Roosevelta i przekona go, że ze Stalinem trzeba rozmawiać wiemy o samym zabójstwie generała?Kluczem do wyjaśnienia szczegółów zamachu jest Jan Gralewski, kurier z Warszawy. Zamachowiec posłużył się jego legendą. Podszył się pod niego i w niebudzący podejrzeń sposób wszedł do pokoju pewność, że za tą akcją stali Brytyjczycy? Bo nikt na Gibraltarze nie mógł dokonać żadnego zamachu bez ich zgody. To była zamknięta baza wojskowa, na kilka dni przed lądowaniem aliantów na Sycylii wręcz naszpikowana do ekshumacji ma dojść dopiero teraz?Pytałem nieżyjącego już Andrzeja Zakrzewskiego z kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy, dlaczego nie zbadali ciała generała przed złożeniem go do sarkofagu na Wawelu. Odpowiedział, że na trumnie są brytyjskie pieczęcie. Dał do zrozumienia, że chodzi prawdopodobnie o jakąś polsko-brytyjską umowę. Trzeba by o to zapytać prezydenta rzeczywiście winni są Brytyjczycy, jak ten fakt wpłynie na nasze stosunki?W ogóle nie będzie miał wpływu. To historia, która już dawno nie ma zębów.***Kardynał zgodził się na ekshumacjęRzecznik kard. Stanisława Dziwisza potwierdził wczoraj, że metropolita krakowski zgadza się na ekshumację zwłok generała Sikorskiego. Warunek jest jeden: oficjalne pismo od polskich sarkofagu generała jest możliwe, ale musimy dostać pisma z prośbą o ekshumację od stosownych władz państwowych - poinformował ks. Robert Nęcek, rzecznik arcybiskupa, który opiekuje się grobem Sikorskiego na dwa tygodnie temu do kard. Dziwisza zwróciło się o to Towarzystwo Miłośników Historii.Kardynał wstępnie już się zgodził, a w wypowiedziach publicznychpoparcie zadeklarowali: premier Tusk i prezydent nie udało się przeprowadzić od piętnastu lat, czyli od momentu przywiezienia zwłok generała z Newark w Wielkiej planowano wtedy dokładne badanie zachowanych szczątków, ale zablokowały to władze brytyjskie. Historycy mnożą hipotezy o śmierci generała, twierdzą, że mógł zostać uduszony, a katastrofę samolotu, którym leciał, upozorowano. Wskazuje się różnych odpowiedzialnych: Sowietów, niechętne Sikorskiemu kręgi polskich emigrantów i Brytyjczyków. Zabił go fanatyk podjudzany propagandą prawicy i nieukrywający, że kula miała być dla Piłsudskiego. REKLAMA Tak, Piłsudski chciał mieć władzę, bo jeśli polityk ma być skuteczny, to Przez 36 godzin była żoną największego zbrodniarza w historii. Ich śmierć zakończyła II wojnę światową. Paweł Kołakowski. 25 kwietnia 2021, 21:00. FACEBOOK. X. KOPIUJ LINK. Przez

Śmierć Adolfa Hitlera. Najprawdopodobniej śmierć Adolfa Hitlera nastąpiła 30 kwietnia 1945 ok. godziny 15:30 w jego gabinecie w tak zwanym bunkrze Führera pod ogrodem Starej Kancelarii Rzeszy w Berlinie przy Wilhelmstraße 77. Wkrótce po tym, ciała jego i partnerki – Evy Braun, zostały spalone u wyjścia ewakuacyjnego bunkra przez